НАДРАНЬНЕ
Лес яловы галаву палошча ў сіні, а кусты над рэзкай быстрай ловяць хваляў срэбных пырскі.
О, як слаўна! Як прыгожа! Месяц зьнік за зелень збожжа.
І ўжо луг шырокі — ненарокам — хвост кудзеліць сівы. Сонца-ж змрокі б‘е на раны і зьмятае колер сіні памялом пунсовай рані.
