— Глядзі, каб не падашукалі! - прасьцярог яго Андрэй Падгорны.
— Чаго ты сьмяешся? - накінуўся на яго Янка: — куст ты альховы! Ты знаеш, хто я? Я — дэмократ і забастоўшчык першай гільдыі… Хлопцы! браткі мае родныя! Хадзем бунтавацца…
— А вунь вураднік! — пастрашыў яго стары Базыль.
— Дзе ён?! — крыкнуў Янка, азіраючы вуліцу: — падайце мне яго сюды!
Людзі пацяшаліся, а Янка, згарнуўшы кулакі, біў імі па паветры, мясіў нагамі пясок, як-бы там ляжаў вураднік, а ён яго мясіў нагамі.
— Вось падла, Янка! глядзі ты, што ён вычварае.
Невядома, што зрабіў-бы Янка са сваім вураднікам, каб ня прышла жонка. Яна трымала пад пахай мешалку.
— Вось, брат, папаўся! — жартавалі сяляне.
— Сьпяваў, што „няма каму бараніць“, — бараніся-ж сам.
— А каб ты смалы напіўся, гад! — крыкнула жанчына, і мешалка мільгнула ўгары і гладка прыстала да сярэдзіны худога Янкавага цела.
— Што робіш? — крыкнуў, нібы сярдзіта, стары Базыль на Дударыху: — ня бачыш ці што? Ён зямлі і свабоды дабіваецца людзям, а яна яго мешалкаю!
Мешалка паддала Янку сілы, і ён даволі борзда стаў на ногі.
— Арыштую! — крычаў ён на жонку: — не палагаецца насіць аружжа! У арыштанскія роты аддам па 25 стацьці!
— Так, так, Янка! — падтрымоўвалі яго суседзі.
— Ваенна-палявым судом судзіць буду! — бушаваў Янка: — Я — забастоўшчык, а ты хто? Чорнасоценец! От хто ты! — гаварыў Янка сваёй жонцы, ужо ідучы да дому.
III
— Скажы мне, Раман, што гэта ў вас за чалавек зьявіўся? — пытаў стражнік у соцкага.
— А ці я ведаю?
— Можа-ж чуў што пра яго?
— Чуць то чуў, ці мала што людзі гавораць.
— Прызнавайся, Раман, нечага адвільваць. Што ты чуў?
Раман агледзіўся навокал і ціха сказаў:
