— А я магу цябе пабіць.
— Ну, паспрабуй!
— Што-ж, і адлупцую.
— Не здолееш, куды табе!
— Не, магу!
— Не, не можаш!
— Не, магу!
— Не, не можаш!
Крыху памаўчалі. Потым Том сказаў:
— А як цябе завуць?
— Не твая справа!
— Ой, глядзі, задам я табе перцу!
— Ну, дык чаму не даеш?
— Скажы яшчэ два словы…
— Два словы! два словы! два словы!.. Вось табе! Ну?
— Во які спрытны! Я-бы мог, каб захацеў, адкалашмаціць цябе адной рукой, прывязаўшы другую сабе за спіну.
— Чаму-ж не калашмаціш? Ты-ж кажаш, што можаш.
— Вядома, магу! І дам, калі ты будзеш чапляцца да мяне.
— Ай, ай, ай! Бачылі мы такіх!
— Франт! Думаеш, што расфуфырыўся, дык ужо і важная асоба! Ой, які капялюш!
— А ну, паспрабуй збіць яго ў мяне з галавы! Вось тады і ўбачыш…
— Лжэш!
— Сам ты лжэш!
— Ты задзіра і манюка!
— Добра, правалівай!
