— Эй ты, слухай, калі будзеш яшчэ дражніцца, я адарву табе галаву.
— Ой-ой-ой!
— І адарву!
— Дык чаго-ж чакаеш? Чаму ты ўсё пагражаеш, а на справе і няма нічога? Баішся, значыцца?
— І не думаю!
— Не, баішся!
— Не, не баюся!
— Баішся!
Зноў маўчанка, і зноў хлопчыкі абхаджваюць і аглядаюць адзін аднаго. Нарэшце яны зышліся плячо ў плячо.
— Выносся адсюль! — абвясціў Том.
— Сам выносся!
— Не жадаю.
— І я не жадаю!
І абодва сашчапіліся, палаючы нянавісцю адзін да аднаго. Але ні той ні другі не мог атрымаць перамогі. Калі, нарэшце, абодва запыхаліся і расчырванеліся, ваяўнічы запал іх крыху сцішыўся, і Том заявіў:
— Ты трус і шчанё. Пачакай, я напушчу на цябе майго старэйшага брата. Ён можа прыціснуць цябе да зямлі адным пальцам, і я прымушу яго гэта зрабіць.
— Не надта я баюся твайго старэйшага брата! У мяне самога ёсць брат, яшчэ большы за твайго, і ён можа перакінуць твайго вунь праз той плот. Гэта будзе ляпей!
Абодва браты існавалі толькі ў фантазіі хлопчыкаў.
— Лжэш!
— Ты сам лжэш!
Том вялікім пальцам нагі правёў рысу па зямлі і сказаў:
— Забараняю табе пераступаць праз гэту лінію, а не, дык я цябе так скамечу, што ты і не ўстанеш.
Чужы хлопчык паспяшаўся стаць на гэту лінію, гаворачы:
— Ну, паглядзім, як ты мяне скамячыш.