— О, Гек, гэта бадзяжны сабака!
— Глядзі, Том, глядзі, на каго ён брэша?
— Пэўна на нас абодвых. Мы-ж поплеч, зусім блізка адзін ля аднаго. Ох, Гек, прапалі мы з табой! Я-ж ужо ведаю куды траплю. Я такі грэшны…
— А я заўсёды гуляю, замест таго, каб вучыцца, раблю акурат тое, што мне забаронена… Я мог-бы быць добрым і паслухмяным, як Сід, каб толькі пастараўся, але мне, вядома, не хацелася. Ну, калі толькі я на гэты раз выкараскаюся, то абяцаю вывучыць на-памяць усю біблію!
Том ціханька ўсхліпваў.
— Ты грэшны?! — і Гекльберы таксама пачаў усхліпваць. — Які-ж ты грэшны? Ты — ангел у параўнанні са мной!
Том праглынуў слёзы і шапнуў:
— Глядзі, Гек, глядзі! — ён стаіць задам да нас.
Гек узрадаваўся і прыціснуўся да шчэлкі.
— Сапраўды задам… Ён і раней так стаяў?
— Ну але, а я, дурань, і не звярнуў увагі. Вось добра! Але-ж на каго ён можа брахаць?
