Гекльберы шапнуў у адказ:
— Хто іх ведае! А жудасна тут. Праўда?
— Ну, вядома!
Настала доўгае маўчанне. Абодва хлопчыкі думалі пра адно і тое самае. Потым Том шапнуў:
— Слухай, Гек, як ты думаеш, Вільямс чуе, што мы гаворым?
— Вядома, чуе. Прынамсі, душа яго чуе.
Зноў пауза.
— Шкада, што я назваў яго проста Вільямс, а не містэр Вільямс. Але-ж я не хацеў яго абразіць. Яго ўсе так называлі.
— Трэба быць больш асцярожным, Том, калі гаворыш пра нябожчыкаў.
Гэтая заўвага адбіла ў Тома ахвоту весці далейшую гутарку. Але раптам ён схапіў таварыша за руку.
— Тс!
— Што там такое?
І абодва, моцна прыціснуўшыся адзін да аднаго, чакалі што будзе.
— Тсс! вось зноў! Ты чуеш?
— Я…
— Ага! цяпер і ты пачуў.
— Том, яны ідуць! Гэта яны! Што нам рабіць?
— Не ведаю. Ты думаеш, яны нас убачаць?
— Ох, Том, яны-ж у цемры бачаць, як кошкі! І навошта толькі я пайшоў!..
— Ды ты не бойся… Я думаю, яны нас не крануць. — Мы-ж нічога дрэннага не робім. Калі мы стоімся, можа яны нас і зусім не заўважаць.
— Паспрабуем. Але-ж толькі ой як страшна! Я ўвесь дрыжу.
— Тсс! слухай!
Хлопчыкі, ледзь дыхаючы, шчыльней прыціснуліся адзін да аднаго. З другога канца могілак данасіліся прыглушаныя галасы.
