ўважліва агледзеў зуб. Спакуса была вялікая. Нарэшце ён спытаўся:
— Гэта сапраўдны?
Том падняў верхнюю губу і паказаў дзірку.
— Ну, добра, — па руках.
Том палажыў кляшча ў карабок ад пістонаў, які яшчэ нядаўна служыў турмой жуку, і хлопчыкі разышліся, кожны адчуваючы сябе багацейшым.
Дайшоўшы да маленькага дома, дзе змяшчалася школа, Том шпарка ўвайшоў з выглядам чалавека, які добрасумленна спяшаецца на лекцыі, павесіў шапку на цвік і з працавітай спешкай сеў на лаўку. Настаўнік сядзеў на высокім шчарбатым крэсле і спакойна драмаў пад ціхі гул галасоў. Прыход Тома разбудзіў яго.
— Томас Соўэр!
Том ведаў, што калі настаўнік называе яго поўным імем, дык добрага чакаць ад гэтага нельга.
— Сэр?
— Хадзі сюды! Ну, сэр, чаму вы сёння зноў спазніліся? Тому лёгка было-б выкруціцца, зманіць, але ён збіўся з панталыку і, не падумаўшы, адказаў:
— Я спыніўся пагутарыць з Гекльберы Фінам.
У настаўніка аж дух захапіла; ён збянтэжана азіраўся навакол. Гудзенне сціхла. Школьнікі дзівіліся, ці не звар’яцеў гэты смяльчак. Настаўнік пачаў:
— Ты… ты што зрабіў?
— Я спыніўся пагутарыць з Гекльберы Фінам.
Памыліцца ў сэнсе гэтых слоў было немагчыма.
— Том Соўэр, гэта самае незвычайнае прызнанне, якое я чуў на сваім вяку. За такую дзёрзкасць мала лінейкі. Здымай куртку!
Рука настаўніка працавала, пакуль не змарылася. Пук лазы зменшыўся значна. Потым быў загад:
— Цяпер ідзі і садзіся з дзяўчатамі! І хай гэта паслужыць табе навукай.
