— Ды яго-ж яшчэ ў суботу пахавалі, Гек. Яны, мусіць, ужо пацягнулі яго ў суботу ўначы.
— Ну, што ты гаворыш? Як-жа ж яны маглі пацягнуць яго перад поўначчу? А з поўначы ўжо падышла нядзеля. Я нешта не чуў, каб чэрці маглі вольна швэндацца па зямлі ў нядзелю.
— Гэта праўда. Я аб гэтым не падумаў. Возьмеш мяне з сабой?
— Вядома, калі ты не баішся.
— Баюся! Ну вось яшчэ! Ты мяўкнеш пад акном?
— Добра, і калі табе можна выйсці, ты сам мяўкні ў адказ. А то мінулы раз ты столькі пратрымаў мяне дарма. Ужо-ж я мяўкаў, мяўкаў, пакуль стары Гейс не пачаў кідаць у мяне каменнем, кажучы: «Чорт-бы пабраў гэтую кошку!» За гэта я пабіў яму акно цэглай, — толькі ты нікому не кажы.
— Добра. У тую ноч я не мог мяўкаць: цёця ўвесь час сачыла за мной. Але сёння я абавязкова мяўкну. Слухай, Гек, што гэта ў цябе?
— Ды нічога такога, — клешч.
— Дзе ты яго ўзяў?
— А ў лесе.
— Што возьмеш за яго?
— Не ведаю. Мне неахвотна яго прадаваць.
— Як хочаш. Ды і клешч малюсенькі.
— Ужо-ж! Чужое заўсёды стараюцца зганіць. А мне і такі клешч добры. Для мяне і гэтага досыць.
— Кляшчоў у лесе колькі хочаш. Я мог-бы набраць тысячу, каб захацеў.
— Зачым-жа ж справа стаіць? Чаму-ж ты не ідзеш у лес? Ага! сам ведаеш, што гэта табе не ўдалося-б. А я табе скажу, што гэты клешч вельмі ранні, першы, якога я знайшоў сёлета.
— Слухай, Гек, я табе дам за яго свой зуб.
— Дай паглядзець!
Том дастаў паперку і асцярожна разгарнуў яе. Гекльберы
