— А гэта-ж цудоўна, Том! Гэта, мусіць, лепш нават, як быць піратам.
— Ну але, лепш… з усіх бакоў — бліжэй да дому і наогул…
Тымчасам хлопчыкі перацягнулі з лодкі ўсе рэчы і праз дзіру ўлезлі ў пячору. Том ішоў наперадзе. Яны дайшлі да стромкага канца падземнага калідора, прымацавалі свае вяроўкі да выступа скалы і рушылі далей. Праз некалькі крокаў яны апынуліся каля крыніцы, і Том адчуў, як дрыжыкі пайшлі па ўсім яго целе. Ён паказаў Геку рэштку кнота, прылепленага да скалы і расказаў, як яны з Бэкі сачылі за знікаючым полымем.
Хлопчыкі, самі таго не заўважаючы, сцішылі голас да шэпту: цішыня і цемра навакол прыгняталі іх. Яны завярнуліся ў другі калідор і ўсё ішлі, пакуль не дабраліся да «пляцоўкі для скакання». Пры святле свечак выявілася, што пад пляцоўкай была не прорва, а толькі стромкі гліністы спуск, футаў на дваццаць-трыццаць глыбіні.
— Цяпер я нешта пакажу табе, Гек, — шапнуў Том.
Ён высока падняў сваю свечку.
— Зазірні за рог, як мага далей. Бачыш вунь там, на вялікім камені, копаццю выведзена?
— Том, гэта крыж!
— Разумееш, дзе «нумар другі»!? Пад крыжам — а? Зразумеў? Тут я і бачыў індзейца Джо са свечкай у руках.
Гек уздрыгнуўся і дрыжачым голасам прамовіў:
— Том, пойдзем адсюль!
— Як! — Пакінуць скарб?
— Але, пакінуць. Здань індзейца Джо, пэўна, бадзяецца ў гэтай пячоры.
— Не, Гек, не! Ён, калі і бадзяецца, дык у тым месцы, дзе памёр метыс, ля ўваходу ў пячору, за пяць міль адсюль.
— Не, Том, няверна ты гаворыш. Ён будзе хадзіць іменна каля грошай, грошы сцерагчы. Здані заўсёды так, я ведаю, і ты таксама.
