— Ты пайшоў за ім следам?
— Так. Толькі аб гэтым маўчы! Я ўпэўнены, што ў яго засталіся сябры. Я не жадаю, каб яны зрабілі са мной якую-небудзь паганую штуку. А ўжо гэта ты мне можаш даць веры: каб не я, ён быў-бы цяпер у Тэхасе!
І Гек пад сакрэтам расказаў усе свае прыгоды. Том да гэтага часу чуў толькі частку гэтых прыгод ад валійца.
— Разумееш, — скончыў Гек, вяртаючыся да галоўнай тэмы іхняй гутаркі, — тыя, хто цягаў гарэлку з «другога нумару», выцягнулі адтуль і грошы. У кожным разе наша справа скончаная, Том.
— Гек, гэтыя грошы не засталіся ў «другім нумары».
— Што такое? — Гек дапытлівымі вачыма ўтаропіўся ў твар таварыша. — Том, ты зноў натрапіў на след грошай?
— Гек, яны ў пячоры.
У Гека загарэліся вочы.
— Паўтары, што ты сказаў, Том.
— Грошы ў пячоры.
— Том, скажы сумленна, ты сур’ёзна гаворыш, ці жартуеш?
— Сур’ёзна, Гек, я ніколі яшчэ не казаў так сур’ёзна. Хочаш пайсці са мной туды і памагчы мне ўзяць грошы?
— А як-жа ж? Вядома, пайду! Толькі ці можна прабрацца туды, не заблудзіўшы?
— Гек, мы смела можам прабрацца туды, зусім без рызыкі.
— Добра! Але чаму ты думаеш, што грошы…
— Пачакай, Гек, пакуль мы прыдзем туды. Калі мы не знойдзем грошай, я табе аддам мой барабан і ўсё, што ў мяне ёсць. Далібог, аддам!
— Добра, ідзе! Калі, ты кажаш, трэба ісці?
— Ды хоць зараз, калі ты згодзен. У цябе сілы хопіць?
— А далёка ісці да пячоры? Я ўжо тры ці чатыры дні на нагах, але больш мілі мне не прайсці, — прынамсі я так думаю, што не прайсці.
