— Ох, Гек, як страшна было! Я паспрабаваў два ключа, стараўся як мага цішэй, але яны так лязгалі, што я ледзь дыхаў ад жаху, і ніяк не хацелі паварочвацца ў замку. Раптам я, сам таго не заўважаючы, націскаў на ручку, — і дзверы адчыніліся. Яны былі не зачыненыя. Я ўскочыў, скінуў рушнік і…
— Што-ж? Што-ж ты ўбачыў, Том?
— Гек! Я ледзь было не трапіў на лапы індзейца Джо!
— Ды што ты?
— Ну, але. Ён ляжаў на падлозе і моцна спаў, раскінуўшы рукі, а на воку, як раней, пляйстар.
— Няўжо-ж? І што-ж ты зрабіў? Ён прачнуўся?
— Не, нават не паварухнуўся. П’яны мабыць. Я схапіў рушнік і бегчы!
— Вось ужо я-б у такі момант не ўспомніў пра рушнік.
— А я ўспомніў. Каб ён прапаў, дала-б мне цётка!
— Слухай, Том, а скрынку ты бачыў?
— Ну, чаго яшчэ! Быў мне час разглядаць! Нічога я не бачыў — ні скрынкі, ні крыжа, нічога, апрача бутэлькі і бляшанага кубка на падлозе каля індзейца Джо. І яшчэ бачыў у пакоі дзве бочачкі і шмат бутэлек. Цяпер ты разумееш, якія духі там водзяцца?
— Ну якія-ж?
— Ды гарэлкавы дух! Можа, ва ўстановах таварыства цвярозасці заўсёды ёсць такія пакоі, а? Як ты думаеш, Гек?
— Магчыма, што і так. Хто-б гэта мог падумаць? Слухай, Том, а цяпер-жа ж самы лепшы момант узяць скрынку, калі індзеец Джо ляжыць п’яны.
— Ну, што-ж? Ідзі, паспрабуй!..
Гек уздрыгануўся.
— Не, не хачу.
— І я не хачу, Гек. Адной бутэлькі каля індзейца Джо мала. Каб там было тры, тады яшчэ можа…
Некаторы час хлопчыкі маўчалі. Потым Том сказаў:
— Ведаеш што, Гек, не будзем і спрабаваць, пакуль даведаемся напэўна, што індзейца няма ў гэтым пакоі. А то
