Надзея іх акрыляла; яны працавалі ўсё з большай цікавасцю, а таму і з большай стараннасцю. Яма рабілася ўсё глыбейшай, і, калі рыдлёўка аб што-небудзь стукалася, у іх млела сэрца. Але кожны раз іх чакала расчараванне: выяўлялася, што рыдлёўка, стукалася аб корань ці камень. Нарэшце Том сказаў:
— Бескарысна працягваць, Гек, — мы зноў не на тым месцы капаем.
— Як не на тым? Мы не маглі памыліцца. Мы пачалі капаць акурат там, куды лёг цень.
— Я ведаю, але не ў гэтым справа.
— А ў чым-жа?
— А ў тым, што ў нас няма гадзінніка, і мы прыблізна ўгадваем час. Можа тады было зарана або запозна?
Гек выпусціў рыдлёўку.
— Гэта праўда… У тым, відаць, і штука. Ну, значыцца, гэтую справу прыдзецца пакінуць. Бо мы ўсёроўна не можам дакладна азначыць час. І потым, гэта вельмі ўжо страшна, калі навакол кішаць вядзьмаркі і здані. Мне ўвесь час здаецца, што нехта стаіць у мяне за спіной, і я баюся абярнуцца, бо можа хто другі стаіць спераду і чакае, пакуль я адвярнуся. У мяне ўвесь час дрыжыкі ідуць па целе.
— І мне жудасна, Гек, і я тое самае адчуваю. Кажуць, калі закопваюць пад дрэвам скарб, то побач кладуць мерцвяка, каб той пільнаваў яго.
— Барані божа!
— Ну але, кладуць, — я столькі разоў чуў.
— Не, ведаеш, Том, неахвотна мне хадзіць каля мерцвякоў. З імі заўсёды трапіш у бяду.
— Мне таксама неахвотна будзіць іх, Гек. А што, калі той, які тут ляжыць, раптам высуне свой чэрап і крыкне?
— Ды ну цябе, Том, замаўчы! Якія жахі!
— Ды гэта-ж праўда, Гек, — мяне такі жах бярэ!..
— Слухай, Том, пойдзем адсюль, пакуль не позна. Паспрабуем шчасця ў другім месцы.
— Што-ж, пойдзем. Можа яно лепш будзе.
