— Ну, Том! Гэта-ж зойме ўсё лета.
— Дык што-ж? А затое ўяві сабе, што мы знойдзем медны гаршок і ў ім сотню долараў, або пагрызены чарвякамі куфар, поўны брыльянтаў. Што ты тады скажаш?
У Гека загарэліся вочы.
— Вось было-б добра! Ты мне дай тады сотню долараў, а брыльянты бяры сабе, — мне іх не трэба,
— Добра! Ужо-ж я брыльянтаў не кіну, можаш быці, упэўнены. Некаторыя з іх каштуюць па дваццаць долараў штука, і няма ніводнага, які не каштаваў-бы долара.
— Няўжо?..
— Вядома. Гэта табе кожны скажа. Ці-ж, ты ніколі не бачыў брыльянтаў, Гек?
— Колькі памятаю, не. А дзе-ж мы пачнем капаць?
— Ужо і не ведаю. Ці не пачаць з таго старога сукаватага дрэва, што на другім баку ручая?
— Добра.
Яны дасталі пагнутую матыку і рыдлёўку і выправіліся ў паход.
Да месца трэба было ісці тры мілі. Прышлі яны чырвоныя, запыхаўшыся, і ляглі пад бліжэйшым вязам адпачыць у цяньку і пакурыць.
— Мне гэта спадабаецца, — сказаў Том.
— І мне таксама.
— Слухай, Гек: калі мы знойдзем тут багацці, што ты зробіш са сваёй палавінай?
— Я? Я буду кожны дзень есці пранікі і піць содавую ваду, а калі прыедзе цырк, буду кожны дзень хадзіць у цырк. Ужо-ж я здолею весела пражыць!
— Няўжо-ж ты нічога не адкладзеш на запас?
— Адкладваць? Навошта?
— Як навошта? Каб потым было чым жыць.
— О, гэта бескарысна! Калі я не паспяшаюся патраціць гэтыя грошы, у адзін добры дзень вернецца мой бацька і наложыць на іх сваю лапу. А ўжо пасля яго не пажывішся.
