— Дзе-ж мы будзем капаць?
— О, усюды, у розных месцах!
— Няўжо скарбы ўсюды схаваны?
— Вядома, не, Гек. Іх закапваюць у асаблівых месцах — на астравах, або ў пагрызеных чарвякамі скрынях дзе-небудзь пад вытыркнутым сукам старога трухлявага дрэва, акурат у тым месцы, куды цень кладзецца ў поўнач; але часцей за ўсё — пад падлогай у тых дамах, дзе водзяцца здані.
— Хто-ж іх закопвае?
— Зразумела, разбойнікі. А ты думаў, хто — школьныя наглядачы ці што?
— Не ведаю. Каб гэта быў мой скарб, я яго не закопваў-бы ў зямлю, — я-б на гэтыя грошы жыў і весяліўся.
— І я таксама. Але разбойнікі гэтак не робяць; яны заўсёды закопваюць свае грошы ў зямлю і там пакідаюць.
— І потым вяртаюцца, каб узяць іх?
— Не, яны думаюць вярнуцца, але потым забываюць прыметы або паміраюць, не ўзяўшы скарба. І вось скарб ляжыць сабе ды ляжыць, і ржавее. А потым хто-небудзь знойдзе старую, пажоўклую паперу, якая пакажа яму, па якіх адзнаках шукаць. Ды і паперу гэтую трэба разбіраць аж цэлы тыдзень, калі не болей, бо ў ёй толькі незразумелыя знакі.
— І ў цябе ёсць такая папера, Том?
— Не.
— Як-жа ж ты пазнаеш прыметы?
— Мне не патрэбны яны. Скарбы заўсёды закопваюцца пад домам, дзе водзяцца здані, або на востраве, ці пад сухім дрэвам, у якога сук вытыркаецца ў бок. Мы-ж прабавалі ўжо капаць на Джэксонавым востраве і яшчэ можам паспрабаваць. А за ручаём ёсць стары дом, дзе водзяцца здані, і тамака-ж куча высахлых дрэў.
— І пад усімі імі скарбы?
— Як ты гаворыш! Вядома, не!
— Дык як-жа ж ты пазнаеш, пад якім капаць?
— Будзем капаць пад усімі.
