— Прывядзіце Тома Соўэра.
На ўсіх тварах, не выключаючы самога Потэра, з’явілася здзіўленне. Усе погляды з цікавасцю накіраваліся на Тома. У хлопчыка быў зусім збянтэжаны выгляд. Ён страшэнна баяўся. Яго прывялі да прысягі.
— Томас Соўэр, дзе вы былі семнаццатага чэрвеня, каля гадзіны ночы?
Том паглядзеў на жалезны твар індзейца Джо, і ў яго язык прыліпнуў у роце. Слухачы затаілі дыханне, але сведка маўчаў. Праз некалькі хвілін хлопчык трохі авалодаў сабой, — і ўсе пачулі яго ціхі, але выразны адказ:
— На могілках.
— Калі ласка, гаварыце крыху мацней. Не бойцеся. Такім чынам, вы былі…
— На могілках.
Пагардлівая ўсмешка мільганула на твары індзейца.
— Ці не былі вы блізка каля магілы Горса Вільямса?
— Так, сэр.
— Калі ласка, мацней. На якой адлегласці ад яе вы былі?
— За два крокі, як цяпер вы ад мяне.
— Вы схаваліся ці стаялі на вачах?
— Схаваўся.
— Дзе?
— За вязамі, што каля магілы.
Індзеец Джо ледзь значна ўздрыгнуўся.
— З вамі быў яшчэ хто-небудзь?
— Так, сэр, я пайшоў туды з…
— Стойце, пачакайце крыху. Няма патрэбы называць зараз вашага спадарожніка. У свой час мы дапытаем і яго. Вы што-небудзь прынеслі з сабой на могілкі?
Том засароміўся і не ведаў як адказаць.
— Кажыце, не бойцеся, — праўда заўсёды паважаная.
— Толькі… толькі здохлую кошку.
У зале пачуўся смех. Старшыня пазваніў.
— Мы прадставім, як доказ, шкілет гэтай кошкі.
