— Я хацеў сказаць вам, што мы не ўтапіліся, каб вы не трывожыліся.
— Том, Том! Я была-б рада ад усёй душы, каб магла даць веры, што табе ў галаву прышла такая добрая думка, але ты сам ведаеш, што гэта ў цябе не бывае, і я гэта ведаю, Том.
— Праўда-ж, праўда, я дзеля гэтага прыходзіў, цёця. Каб мне не сыйсці з гэтага месца, калі я брашу!
— Ах, Том, не лжы, не лжы! Гэта яшчэ ў сто разоў горш.
— Гэта не хлусня, цёця, гэта праўда. Мне шкода было, што вы сумуеце, — вось я і прышоў.
— Я дала-б усё на свеце, каб паверыць табе, — за гэта можна было-б дараваць табе шмат грахоў. Я нават гатова была-б радавацца, што ты ўцёк і зрабіў так дрэнна. Але я ніяк не магу гэтаму даць веры. Чаму-ж ты тады не адкрыўся мне, дзіця маё?
— Бачыце, цёця, калі вы пачалі гаварыць аб пахаванні, мне і прышла ў галаву думка — забрацца ў царкву і схавацца, і так гэта мне здалося цікавым, што я ні за вошта не хацеў ад гэтага адмовіцца. Таму я палажыў кару ў кішэнь і прамаўчаў.
— Якую кару?
— А тую, дзе я напісаў вам, што мы пайшлі ў разбойнікі. Я так цяпер шкадую, што вы не прачнуліся, калі я вас пацалаваў, страшэнна шкадую — чэснае слова!
Суровы выраз твара цёткі памякчэў, і ў вачах яе засвяцілася пяшчотнасць.
— А ты, праўда, пацалаваў мяне, Том?
— Ну але, пацалаваў.
— Ты ўпэўнены ў гэтым?
— Ну, вядома, упэўнены.
— Навошта-ж ты мяне пацалаваў, Том?
— Таму што я так вас люблю, і вы стагналі ў ва сне, і мне было вас так шкода.
