перастала ганяцца за дзяўчынкамі і нерашуча пачала хадзіць воддалі, час ад часу ўздыхаючы і цішком пазіраючы на Тома. Раптам яна заўважыла, што Том больш за ўсіх гутарыць з Эмі Лорэнс. Яна падышла бліжэй, стала бадай побач з імі і нібы вясёлым тонам звярнулася да адной з сваіх таварышак:
— Якая ты нядобрая, Мэры-Ганна! Чаму ты не была ў нядзельнай школе?
— Я была. Ці-ж ты мяне не бачыла?
— Не, не бачыла. Дзе-ж ты сядзела?
— Як заўсёды, у класе міс Пітэрс. Я цябе бачыла.
— Няўжо? Як дзіўна, што я цябе не заўважыла. Я хацела расказаць табе, што ў нас будзе пікнік.
— А, гэта цікава. Хто-ж наладжвае яго?
— Мама наладжвае для мяне.
— Ах, як добра! А што, ці запросіць яна мяне?
— Ну, вядома. Пікнік-жа наладжваецца для мяне, — значыцца, яна папросіць усіх тых, каго я захачу, а я хачу, каб і ты была з намі.
— Вельмі міла з твайго боку. А калі будзе пікнік?
— Яшчэ не ведаю. Можа, па канікулах.
— Вось будзе весела! Ты паклічаш усіх хлопчыкаў і дзяўчынак?
— Але, усіх, хто са мной сябруе або хоча быць маім сябрам.
І яна цішком зірнула на Тома, але той у гэты час расказаў Эмі Лорэнс пра страшэнную буру на астраўку і пра тое, як маланка разбіла вялікае фігавае дрэва «ў самыя трэскі», у той час яны стаялі за тры крокі ад дрэва.
— А мне можна прыйсці? — спытала Грэсі Мілер.
— Можна.
— І мне? — спыталася Салі Роджэс.
— Вядома.
— І мне таксама? — сказала Сузі Гарпер. — І Джо можна?
— Ну але!
Усе пыталіся таксама і ўсе радасна пляскалі рукамі,
