— Ён — верны салдат, — абазвалася старая графіня. — Ён распытвае пра здароўе нашага старэнькага монарха.
Камэндантаў зірк ласкава ляжаў на сумленным, адкрытым і шчырым Швэйкавым твары. Паляпаўшы Швэйка па плячы, ён сказаў:
— Добра, вельмі добра. Добры чалавек.
— Можа вы жадаеце папробаваць яду ваеннапалонных? — запрапанаваў ад’ютант.
— Вы вельмі ласкавыя, — адказала баронэса, пабліскваючы вочкамі, і дзяжурны на кухні, схапіўшы раней нарыхтаваны цынкавы чарпак, кінуўся ў куток да катла, не заўважаючы зьбянтэжаных кашаваравых позіркаў. Ён падняў накрыўку, боўтнуў туды чарпак і пачаў разьмешваць. Кашавары ў поўнай роспачы пераглядвалісь паміж сабою. Нарэшце адзін з іх ня выцярпеў і паспрабаваў шапнуць дзяжурнаму:
— Пятро Іванавіч, Пятро Іванавіч, вазьмеце з іншага катла.
Але той, захапіўшыся сваёю справаю, ня чуў. Ён наліў повен бачок, падаў яго дамам і паказаў на драўляныя лыжкі. Ад’ютант скланіўся.
— Паспрабуйце, зрабеце ласку.
Баронэса Аустэрліц узяла ў рот некалькі кропель дзіўнае жыжкі і адразу-ж выплюнула яе. Старая глынула з паўлыжкі. Яе ўсю страсянула.
— Рэдка і прэсна… Нейкі адмысловы смак… — зьбянтэжана прамармытала яна.
— Вядома, гэта не француская кухня! — засьмяялася камэндантава жонка, а камэндант, заўважыўшы на паверхні поліўкі сала, дадаў:
— Нашы салдаты ядуць тую-ж самую яду, і поліўка — вельмі спажыўная рэч.
Доктар пастараўся як найхутчэй пацьвердзіць яго словы, і дамы рушылі далей. Дзяжурны з урачыстым выглядам правёў іх да дзьвярэй, а ўсьлед ім чуўся перапалоханы шэпт кашавараў:
— Езус-Марыя! Яны, браткі, нават крупніку распазнаць ня могуць. А гэты вар’ят дзяжурны даў ім паспробаваць замест поліўкі брудную ваду з катла, у якім мы ўчора выварвалі нашы вашывыя споднікі і кашулі.
