Калі ваеннапалонныя, скончыўшы чысьціць рыбу, прыбеглі ў барак і паведамілі, што перад канцылярыяй выгружаюць вялізныя, адзначаныя чырвоным крыжам, скрыні, у якіх місыя прывезла, відаць, падарункі, усіх ахапіла нэрвовая дрыготка ад радаснага чаканьня. Адразу-ж на мароз былі высланы з барака разьведвальнікі, каб паведамляць пра ўсё, што адбываецца на дварэ, і як разьвіваюцца падзеі. Яны паведамілі, што расійскія салдаты распакоўвалі скрынкі і цягалі ў барак, што служыў за склад, шмат ботаў на шнуркох, коўдраў і цёплага верхняга адзеньня. Было таксама заўважана, што фэльдфэбель Пятро Осіпавіч уласнымі рукамі пераносіў самыя лепшыя рэчы да сябе ў канцылярыю і прыбіраў іх пад свой ложак.
Нарэшце прымчаўся, задыхаўшыся, адзін з канвойных і гукнуў, што дамы ўжо зусім блізка ад барака. Расійскі фэльдфэбель скамандаваў: «Сьмірна!» а пасьля выбег і шпарка адчыніў дзьверы перад працэсіяй.
Ваеннапалонныя сядзелі адзін над другім па краёх нар, як куры на седале. Першая ўвайшла графіня Таксіль з камэндантам. Пасьля пачуўся звонкі сьмех баронэсы, сьледам за якою ў даволі цёмны барак улілася і рэшта кампаньні, што цяглася за ёю. Старая арыстакратка адным вокам акінула шэрыя постаці, і з вуснаў яе зьляцела:
— Жах, жах! Якое цяжкае паветра, якая задуха! Няўжо-ж тут няма ніякае вэнтыляцыі?
Баронэса дастала з кішэні маленькую надушаную хустачку і прыціснула яе да носу, робячы выгляд, што вось-вось упадзе ў няпрытомнасьць. Уважлівы да ўсяго, што належала да яе, ад’ютант стаў назадзе ў яе, гатовы ва ўсялякую хвіліну ўзяць яе ў свае абнімкі.
— Божа мой, як тут брыдка пахне! Ад чаго гэта, пане палкоўнік? — цягнула баронэса праз хустачку, шукаючы вачыма Клягэна. Той паціснуў плячыма.
— Цяснота, бачыце, салдаты, пах цел і тутуню…
— Кожны з гэтых людзей напіхае сабе жывот хлебам, — радасна растлумачыў Швэйк, — і тады тут пачынаецца страляніна
