На кухні, за вялікімі сталамі, ваеннапалонныя, сярод якіх быў і Швэйк, патрашылі і чысьцілі рыбу, высякаючы яе з лёду, бо, пакуль вязьлі яе, яна ў бочках зусім прамерзла. Баронэса так і ўзгарэлася ад захапленьня.
— Ма chere, ах, паглядзеце, рыба! Яна ўся нібы залатая, а зьнізу яна зусім срэбная! — аж крыкнула яна.
Ваеннапалонныя заўзята скраблі рыбу нажамі, ня ўзьнімаючы вачэй і нават, ад павагі да гасьцей, сьцяўшы грудзі, каб ня дыхаць моцна. Увесь штаб схлупіўся навокал іх, гледзячы на іх спрытныя рукі, а Швэйк, журботна накіраваўшы вочы на пачырванелыя ад кухеннае цеплыні шчокі баронэсы, адказаў па-нямецку на яе пытаньне, ці няма ў яго акіх-небудзь жаданьняў:
— Тут, у Расіі, з рыбаю справа стаіць вельмі добра. Яе ня трэба лавіць, з яе ня робяць, ральмопсаў, або венджаных сушак, як пан Куціна ў Карліне, з ёю ня трэба важдацца ўлетку, а ёй проста даюць замерзнуць зімою ў рацэ. Пасьля яе выломваюць, колькі каму трэба, цэлымі вазамі, даюць лёду растаць у катле, і калі ласка — вось вам і верашчака гатовая. Нас тут вельмі любяць, — гаварыў ён далей, заўважыўшы, што і старая графіня яго слухае, — даюць нам усё самае лепшае, што толькі ёсьць.
— А што о парабляе яго імпэратарская вялікасьць, наш монарх? Ён усё яшчэ не памёр? — запытаў ён пасьля з вялікаю цікавасьцю, калі скончыў сваю лекцыю пра рыбнае багацьце расійскіх рэк.
— Ён моліцца за вас, салдаты, у аўгусьцінскім кляштары, — шпарка і задаволеным тонам уставіла сваё слова графіня Таксіль, расчуленая шчырасьцю і бясхітраснасьцю пытаньня ўдалага ваякі Швэйка. Так што ён узрадаваўся.
— Дык вось што. Значыцца, ён моліцца? Што-ж, ён іншага нічога больш і ня можа. Толькі адзіны гэты вар’ят Худзечак, у нас у бараку, кажа, што нібы яго прыходзіць грэць начамі нейкая актрыса, а адзін хлопец з анархістаў, што з пісклявым голасам, дык той нядаўна расказваў, нібы дзеля нашага монарха трымаюць пры дварэ швэйцарскую мамку, каб ён не памёр ад слабасьці. А тымчасм, стары ягомасьць жыве сабе. Гэта вельмі ласкава з яго боку.
— Што ён гаворыць? — запытаў Кляген.
