гога боку сыпаліся туды. Зямля дрыжала, і дзынкалі шыбы. У ва ўсёй вёсцы ніхто не заплюшчваў вачэй.
— Ну, цяпер Габзбургскай дынастыі капут! — заўважыў Гаршына. — Цяпер рускія раней Вены ня спыняцца. Яны яе зоймуць яшчэ раней за Бэрлін.
— Ды ім даўно ўжо трэба было быць там! — падхапіў Пісклявы, — Даўно ўжо трэба было ім выгнаць адтуль гэтую сволач!.. Ды дзе там! З усёй гэтай гісторыі таксама ня выйдзе. Толькі рэволюцыя можа дапамагчы народам! Паўстаньні, з якіх родзяцца рэспублікі!
Гарматы раўлі, як у дзень страшнага суда. Усе напружана слухалі. Стрэлы набліжаліся і льга было ўжо распазнаць дробны сокат кулямётаў. Гаршына ўздыхнуў:
— Ой, браткі, дрэнная справа! Б’юць! Аб што ў заклад, што мы пабяжымо!
Ён пачаў зьбіраць свае рэчы. Але артылерыйская стральба пакрысе пачала заціхаць, а пасьля і зусім сьціхла; неўзабаве яна аднавілася дзесьці далёка. Рускія, відаць, з посьпехам разьвівалі наступ. Марэк прышоў у барак зусім прыбянтэжаны.
— У гэтую хвіліну, браткі, — сказаў ён, — паварочваецца калясо гісторыі. Або яно ўзьнімае нас на ўзвышша, або мы пападом пад яго і яно нас раздушыць. Як ты думаеш Швэйк?
Але адказу ня было, бо Швэйк спаў пад гукі канонады моцна і нявінна, як дзіцянё.
Энэргія, з якой палкоўнік Галаваценка сыскваў плату за работу ваеннапалонных, была патрачана не дарма. Ён сапраўды атрымаў грошы.
— Інжынэры мерыліся былі выплаціць грошы непасрэдна палонным, але палкоўнік на гэта не згадзіўся. Ён раскапаў недзе артыкул закону, які забараняў выдаваць грошы на рукі палонным, і заявіў, што будзе загадваць гэтымі грашыма да таго часу, пакуль аўстрыякі паедуць пасьля вайны дадому.
Ён зьнік на тыдзень, на працягу якога займаўся нейкімі таемнымі справамі ў Пецярбургу, і прывёз адтуль некалькі скрынь з жаноцкім адзеньнем, капялюшамі і ўсялякаю драбязою. Аўгіньня Васільлеўна, што жыла з ім, пачала франціць у раскошным убраньні.
