— Так што, дазвольце далажыць, маю гонар зьявіцца пагаліць вас! — адрапартаваў Швэйк з лісьліваю ўсьмешкаю, на што палкоўнік жортка глянуў на яго і куды халадней сказаў яшчэ раз:
— Здароў!
— Так што я магу вас і пастрыгчы, ваша высокаблагародзьжзе, — адказваючы кіўком на прывітаньне, дадаў Швэйк. — Гэта я ўмею. У Празе мне даводзілася часта стрыгчы сабак, але я больш люблю стрыгчы нажніцамі, бо машынка часамі моцна скубе.
— Здароў! — трэці раз сказаў палкоўнік, а пасьля раўнуў: — Вон! Увайдзі яшчэ раз, як належыць!
За фіранкаю, што закрывала ў кутку палкоўнікаў ложак, штосьці заварушылася. Хтосьці пазяхнуў, а пасьля адтуль высунулася рука — жаночая, як адразу заўважыў Швэйк. Ён нейк адразу павярнуўся ў той кутак, але палкоўнік яшчэ раз раўнуў:
— Вон! Аглух, ці што! І ўвайдзі як чалавек!
За дзьвярыма Швэйк аглядзеў свой туалет. Усё як-бы ў парадку: брытва ў футарале, мыла ў кубачку, нажніцы цэлыя, не зламаныя… Але, можа, палкоўнік чакаў, каб да яго ўвайшлі з сарвэткаю? Швэйк зьбегаў да сябе і прынёс ручнік. Перад дзьвярыма ён яшчэ раз уважліва аглядзеў сябе зьверху да нізу, паглядзеўшы ў люстэрку і памацаў падэшвы.
— Ці ня ўступіў я ў якое-небудзь паскудзтва? — падумаў ён пра сябе і далікатна пастукаў. — Ну, маці божая, выратуй!
— Увайдзеце! — пачуліся з сярэдзіны адначасна бас і сопрано.
Швэйк увайшоў. Палкоўнік сядзеў на ложку, на якім ляжала маладая жанчына з растрапанымі валасамі і голымі грудзьмі. Швэйк выцягнуўся ў фронт і ўзяў пад казырок, а палкоўнік зноў добразычліва сказаў:
— Здароў!
Швэйк выцягнуўся як струна.
— Так што, пане палкоўнік, ваша высокаблагародзьдзе, дазвольце далажыць, што я явіўся згодна вашаму загаду пагаліць і пастрыгчы ваша прэвасхадзіцельства.
