ваць вам асалоду, але толькі вы сёньня ўжо трынаццатая, якая мяне абмывае».
Прайшло яшчэ некалькі дзён, і палонныя зьнішчылі яшчэ некалькі абедаў, што складаліся з поліўкі, у якой сярод гарохавага лушпавіньня сумна плавалі развараныя галоўкі сьмярдзючых тараноў, а на другую патраву — пратухлая грэцкая ці пшонная каша. Нарэшце зьявіліся адзнакі блізкіх вялікіх падзей. Унтэр-афіцэры, што служылі пры бараках, пачалі пільна пералічваць палонных, якія былі пад іх аховаю. У бараках паставілі бочкі з надпісам: «Гатаваная вада», з кухні нечакана прыслалі як мае быць вымытыя і вычышчаныя бачкі, а на двор прывезьлі цэлы воз ялінак, якімі расійскія салдаты ўпрыгожылі ўсе сьнегавыя намяці навакол баракаў. Тады-ж быў загад, каб ніхто з палонных ня сьмеў разьдзявацца дагала і лавіць на сабе вошай, бо ад гэтага магло сапсавацца ўсё ўражаньне ад вялічэзных клопатаў расійскага ўраду.
Бо мы ня ведаем ні дня ні гадзіны! — продэклямаваў Швэйк, нацягваючы на сябе, пасьля чытаньня гэтага сакрэтнага загаду, страшэнна брудную фуфайку.
— Браткі, яны прыяжджаюць сёньня, з хвіліны на хвіліну, — паведаміў на другі дзень Гаршына. — Швэйк, давай зьбегаем па гарбату, а я захаплю ў крамцы булак. Можа давядзецца частаваць гасьцей.
Не пасьпелі паслаць дваццаць чалавек палонных у кухню чысьціць рыбу на поліўку, як да брамы падкаціў на санях увесь штаб, з якім зьявілася ў лягер аўстрыйская місія.
Наперадзе ішла баронэса Аустэрліц у элегантным манто з коцікаў. Каля яе зьлева пакручваўся ад’ютант Гаўрыла Міхайлавіч; справа папстрыквала ў высокіх боціках камэндантава жонка і распытвала, што цяпер робіцца ў Вене. Побач з графіняй Таксіль ківаўся, апіраючыся на кій, камэндант, а за імі шпарыў даўжэзны хвост афіцароў, дактароў і вайсковых чыноўнікаў з портфэлямі.
— Ці ня хочаце раней агледзець кухню, баронэса? Ці загадаеце пачаць з лазарэту? — павярнуўся ад’ютант да свае спадарожніцы, што абдумвала якраз, што ёй сказаць палонным.
