— А што ты ўмееш рабіць?
— Я цырульнік, — з нявінным абліччам адказаў Швэйк.
Начальнік пхнуў Швэйка да іншых і заявіў:
— Кожную нядзелю ты будзеш галіць мяне і паноў інжынэраў, і за гэта будзеш добра атрымоўваць на чай. А вы, галубчыкі, хоць вы і рамесьнікі, будзеце капаць зямлю, біць каменьні і асыпаць пясок. Але, але мы будзем будаваць чыгунку, — раптам раззлаваўся ён. І, стаўшы на пальчыкі, скамандаваў: — Ну, упярод! Пашлі!
Дзіўную работу давялося ім рабіць, калі ім выдалі прыладзьдзе. З станцыі прыходзілі інжынэры і працягвалі шнуры, а дзесятнікі адразу-ж выстройвалі ўздоўж гэтых шнуроў палонных і прымушалі іх капаць зямлю і насыпаць насыпы. Але як толькі праца гэтая пачынала даваць свае вынікі, інжынэры працягвалі свае шнуры ў іншым кірунку, спрачаючыся і лаючыся паміж сабою. Дзесятнікі пераводзілі палонных на іншае месца.
— Вось тут капай, жыва! Хіба ня бачыш, што начальства праводзіць чыгунку ў выгодным месцы?
— Што за карысьць з гэткае работы, — сказаў Гаршына, усоўваючы рыдлёўку ў зямлю. — Пайду я адно пагляжу, ці няма якіх навін на станцыі.
Праз паўгадзіны ён вярнуўся і няпрыметна зрабіў Швэйку і Піскляваму знак ісьці за ім. Яны ціха зьніклі, у той час як усе іншыя церабілі праход у бярозаным гайку, і прабраліся на станцыю. Гаршына паказаў на вялічэзную парусінавую будку.
— Што гэта? Цырк? — зьдзівіўся Швэйк.
— Куды лепш! — сьмяючыся абазваўся Гаршына. — Харчавальны пункт.
І цьвёрдым крокам ён павёў іх у будку, у якой стаялі сталы. Ён прыпыніўся ля акна, дзе сядзела ў скураной куртцы сястра міласэрднасьці, і працягнуў руку. Яна ўсьміхнулася і дала яму тры бляшаныя міскі. Нейкі барадач у кутку наліў ім туды густога крупніку з локшынамі і мясам і паказаў на сталы. Гаршына зноў падышоў да акна і прынёс дзевяць кавалкаў цукру. Пасьля ён прыцягнуў імбрычак гарбаты і сказаў:
— Пасядзімо тут. Работа ня воўк, у лес не ўцячэ.
