рыпнулі дзьверы, яна расплюшчыла вочы і сонным голасам працягнула:
— Ах, цэлых два аўстрыякі адразу! А ці ёсьць у вас грошы, хлопчыкі?
— Мы прынесьлі пярсьцёнкі, мадам, — сказаў Гаршына, прывітваючыся далікатна з ёю.
Дамачка ажывілася.
— Выбачайце, гэтакіх рэдкіх гасьцей я не чакала. Пакажэце пярсьцёнкі. Добрыя, га? Пачом штука? А ну, скажы, — усьміхнулася яна Швэйку, — колькі ты хочаш за пярсьцёнак?
— З вас, мадам, толькі паўрубля, — засьпяшаўся сказаць Гаршына, зноў далікатна скланіўшыся. Але дамачка, пакруціўшы пярсьцёнак у руках, гультаявата сказала:
— Гэта дорага. Аддай за сорак, я вазьму дзесятак. Другія таксама прыносяць за сорак.
Швэйк кіўнуў галавой у адзнаку згоды. Гаршына адлічыў пярсьцёнкі, і красуня, памахваючы імі, паклала іх сабе на калені. Пасьля яна гульліва засьмяялася.
— Ну, добра. А я бяру з гасьцей па два рублі. Значыцца, тут якраз на вас абодвых. Хто-ж будзе першы? Ты, галубок? За гэтакія добрыя пярсьцёнкі й работа будзе добрая.
І, паклаўшы пярсьцёнкі на коўдру, яна зноў легла на пасьцель.
— Здорава! — сказаў Швэйк, весела зацікавіўшыся. — Калі ва ўсіх гэтакі звычай, дык нам сёньня ўсіх пярсьцёнкаў нават і ня збыць.
— Не мялі языком! — пхнуў яго ў бок Гаршына, а жанчыне ён адразу сказаў: — Мадам, дазвольце атрымаць грошы. Нам належыць чатыры рублі.
Тая гэтак-жа гультаявата ўстала і села.
— Няма ў мяне грошай, галубок ты мой, няма. Ні капейкі! Калі хочаш, адкахай за ўсе. Тавар за тавар!
— Каб цябе разарвала, сьцерва! — пачаў лаяцца Гаршына, забіраючы свае пярсьцёнкі.
— А што? Панове засталіся нездаволеныя паненкаю? Яна не дагадзіла паном? — затарахцеў гаспадар, калі яны, раззлаваныя, прайходзілі праз крамку, і пабег у задні пакойчык, каб як мае быць прабраць сваю белую нявольніцу.
