Гаршына выліў расплаўленае волава ў гатовую форму і пачаў рахаваць, калупаючы ў носе:
— Вось каб мець з кілё гэтакага алюмінію! У мяне многа гэтых прастытутак заказалі пярсьцёнкі. Ксюша возьме тузін, Жэня таксама; Нюша бярэ адразу дваццаць штук, а пасьля яшчэ Лідка, Кацька, Саша, Фрося і д’ябал іх ведае, хто яшчэ заказваў!
— Добра, я з вечару пагляджу, а ўночы мы з табою накіруемся, — вырашыў Швэйк. — Што з намі можа здарыцца?! «Рабі сваю справу, а бог табе паможа» — гаварыла мая бабуля, і яшчэ: «Бяз божае волі аніводзін верабей не спадзе з страхі». Хоць праўда, гэта гаварыў наш поп, калі дахоўшчык зваліўся з царкоўнай званіцы.
Калі сьцямнела, Швэйк прасунуў галаву ў барак. Нічога ня кажучы, ён пазваў Гаршыну. Той схапіў мяшок, адным махам саскочыў з нар і апынуўся за дзьвярыма.
— Ну, што? Ёсьць? Прывезьлі? — шэптам запытаў ён Швэйка на вагзале.
— Але, але, некалькі вагонаў.
Яны ўважліва агледзелі ўвесь цягнік. Апроч машыніста і качагара — ні душы. Яны вярнуліся да адкрытых пляцформаў, на якіх ляжалі адчэпленныя крыльлі і іншыя часткі самалётаў, і палезьлі на адну з іх, абмацваючы, з чаго зроблены тыя, ці іншыя часткі.
— Гэта не старыя машыны, а новыя! — шэптам сказаў Гаршына, адкруціўшы кавалак алюміневай штангі. Але Швэйк адказаў на гэта:
— Што-ж з таго! Ці ня ўсёроўна? Ці немцы іх разаб’юць, ці мы.
Ён націснуў нагою і адламаў нейкую вылітую частку. І ў тую-ж хвіліну хтосьці ціха гукнуў з другое пляцформы:
— Ня лазь туды, там ужо хтосьці ёсьць. Унь ззаду яшчэ адна пляцформа.
Гаршына так і ўмлеў. На ўсіх пляцформах гаспадарылі людзі, якія штосьці адкручвалі, адломвалі, ці адбівалі малатком. А нейкі чалавек, набраўшы ўжо з поўмяшка дарагога матэрыялу з сапсаванага гэтакім парадкам апарату, гаварыў ім:
