рэшце пачалі купляць матэрыял у насельнасьці, калі нельга было яго проста ўкрасьці.
І, падобна да таго, як салдат на фронце цягаў на сабе стрэльбу, дзьве сотні патронаў і ранец, ваеннапалонны нёс на плячох мяшок, у якім былі імбрычак, лыжка, конаўка, кавалачак алюмінію і абломак шкла, каб шліфаваць пярсьцёнкі, што пазвоньвалі на шнурочку ў яго бакавой кішэні.
Калі Швэйк увайшоў у пакой, дзе ўжо два яго таварышы займаліся рамяством, Пісклявы сядзеў ля акна за краўцоўскаю машынаю і зарубліваў сурдут. Гаршына стаяў на каленях перад печкаю і трымаў абцугамі лыжку, у якой паволі раставаў кавалачак волава.
— Гэта льга зрабіць, — сказаў ён, калі Швэйк паведаміў пра свае намеры. — Пярсьцёнкаў тут купляюць шмат, і я ведаю, дзе іх выгодна прадаваць. Але вось бяда: матэрыялу няма. Нідзе не знайсьці ні кавалачка алюмінію. Я адліваю ўжо з волава.
— А як толькі гэтая падла ў нас у бараку, старшы ўнтэр-афіцэр Галаваценка, пранюхае, што ты ня ходзіш на работу, а зарабляеш на старане, ён захоча атрымліваць ад цябе па рублю ў дзень, — заўважыў Пісклявы. — З мяне ён запатрабаваў нават два, калі я заняўся вось гэтаю справаю. А калі ня даць яму, ён пагражае, што пашле цябе нагружаць шпалы на станцыі. От сволач! — дадаў ён, брыдка вылаяўшыся і смаркануўшы на падлогу.
— Як? Ты ўжо навучыўся мацюгацца? — зьдзівіўся Швэйк. — Але алюмінію я як-небудзь дастану. Унь колькі з фронту вязуць разьбітых немцамі самалётаў. Ля вагзалу яны стаяць часамі ўсю ноч, і алюмінію на іх колькі хочаш.
Гаршына натапырыў вушы і вочы ў яго бліснулі.
— Што-ж, гэта добра. А іх вартуюць?
— Як калі, — адазваўся Швэйк, і Гаршына яшчэ больш задумаўся.
— Ну, тады мы дастанем. Справа добрая.
— Калі нас зловяць, дык справа сапраўды будзе добрая, — нявінным тонам заўважыў Пісклявы. — Яна вам праз бок выйдзе, як мне омская палкоўніца.
