— А ну, разьзяў рот! — загадаў доктар, дапытліва ўглядваючыся ў Швэйка і дастаючы з кішэні драўляную лапатачку. — Разьзяўце рот шырэй, каб я мог паглядзець ваша горла… Скажэце: «а»… Яшчэ раз: «а»…
— А-а-а-а, — зароў Швэйк.
— Не, ня трэба, — раптам дадумаўся доктар. — У вас ýngi is grandulosa. Алоіз, дайце яму natrum gipermanganicum. Вам дадуць крупінкі адмысловай бактэрыолёгічнай солі, — гаварыў ён, ня спускаючы вачэй з Швэйка. — Вы разьмяшаеце крыху яе ў гарачай вадзе і будзеце паласкаць горла тры разы ў дзень. Ня піць, ня глытаць, бо гэта атрута! А дзён праз тры вы зноў прыдзеце да мяне. Вы з Омску? Якога палка?
— Мне здаецца, пане Ванэк, што паласканьне мне не паможа, — сумна зацягнуў Швэйк. — У мяне, напэўна, запаленьне сьляпое кішкі… А ў нас у 91-м палку я ведаў нейкага каптэнармуса Ванэка з Кралуп, які быў да прызваў за драгіста і як дзьве кроплі вады падобнага да вас, пане доктар.
— Я гэтак і думаў, што вы Швэйк, — шпарка прагаварыў «доктар», палахліва азіраючыся на хворых, што ляжалі на ложках. Ну, вядома-ж, гэтак яно і ёсьць. А тут яшчэ з вамі хто?
— Так што, пане каптэнармус, дазвольце далажыць, тут яшчэ вольнапісаны Марэк, — сказаў Швэйк, а Ванэк, нахмурыўшыся, зашыпеў:
— Ня клічце мяне каптэнармусам і нікому не кажэце, што я драгіст. Цяпер я — доктар. Марэк, наколькі мне вядома, перайшоў да расійцаў пад Дубно. А мяне ўзялі ў палон на другі дзень з усім батальёнам і з яго начальнікам.
— Значыцца, пан паручнік Лукаш таксама тут? — радасна гукнуў Швэйк.
— Але, пан капітан Лукаш таксама тут, — з націскам яшчэ сказаў Ванэк, скідаючы халат, і Швэйк заўважыў на яго жыкетцы срэбныя нашыўкі і чорныя аксамітавыя абшлагі, а на рукаве нашыўкі з чорным крыжам. Ванэк злавіў яго зьдзіўлены позірк і нехаця сказаў:
— Я прайду з вамі да вольнапісанага. Тут будуць формаваць рабочыя дружыны на работу на складах, дык я вам раю запісацца туды, бо там льга красьці, колькі хочаш. А Марэку я
