рыўся ў збор нейкіх абадранцаў, і аднойчы, калі палонных выстраілі на паверку, Швэйк сказаў:
— Ну, чым мы ня басяцкая вашывая каманда?
У гэтае пекла бядоты і гразі добры Пятро Осіпавіч, фэльдфэбель з канцылярыі, кожны дзень прыводзіў сялян з блізкае вёскі, якія шукалі парабкоў. Тыя, глянуўшы на запрапанаваны ім матэрыял, пачухвалі ў сябе за вухам і заяўлялі:
— У нас-жа холадна — марозы, і зноў-жа, сьнегу шмат… Гэтакія, браце, у нас адразу памерзнуць. Зайду я лепш вясною, калі льга хадзіць босаму.
Аднойчы ўвечары, падсьцілаючы пад сябе на голыя дошкі вопратку, Швэйк пабажыўся, што не застанецца больш у лягеры, а пяройдзе ў праваслаўе. Нейкі ваеннапалонны, перачытваючы можа ў соценны раз лісты, якія ён атрымаў на фронце, ледзь ня плачучы, сказаў:
— Гэта не паможа, адсюль мы ўсё-адно ня выберамся. Я ўжо і дэклярацыю напісаў: усё, што пасьля нас астанецца, забярэ чырвоны крыж і пашле нашым сем’ям, каб у нашых дзяцей захавалася хоць што-небудзь на памятку пра сваіх небаракаў бацькоў. Вось тут я запісаў ім шмат вершыкаў пра вайну, каб яны ведалі, што ў іх бацька ня дурань быў.
— Ну, пакажы, — сказаў Швэйк, працягваючы руку па блёкнот. — Люблю часамі пачытаць гэтакую драбязу.
— Вось гэтыя — самыя лепшыя, — сарамяжа заявіў аўтар, перагарнуўшы некалькі балонак.
|
ВАЙНА Як прышоў год вайны праклятай |
