— Так што дазвольце далажыць, яны ў мяне зусім разварыліся. Ніколі яшчэ ў жыцьці ня было са мною гэткага выпадку, каб я з нагавіц рабіў блянманжэ. Калі-б я, дазвольце сказаць, паклаў туды пукру і ваніля, іх льга было-б есьці.
— Прэч, вон! — крыкнула палкоўніца, паказаўшы на дзьверы, як у тую памятную нядзелю, а Швэйк узяў кацёл і задаволеным тонам адказаў:
— Чаму з гэтых нагавіц вышла гэтакая штука, я ня ведаю. Тут, мусіць, працуе нячыстая сіла. А вон вынясьці я іх магу. Раз я сюды іх прынёс, дык чаму-ж-бы мне іх і ня вынясьці вон!
Прайшло дзьве гадзіны. Поля паведаміла, што палкоўніца прыбірае свае рэчы і заявіла мужу патрабаваньне: або яна, або аўстрыяк! З чалавекам, які толькі і думае, як-бы яе забіць, яна ні хвіліны не застанецца пад аднэй страхою.
Калі сьцямнела, Швэйк пачуў у сенцах цьвёрдыя палкоўнікавы крокі. Вось яны пачуліся ля самых дзьвярэй. Ён адчыніў дзьверы і запытаў:
— Так што, дазвольце даведацца, пане палкоўнік, ці ня будзе якога загаду?
— Не, загадаў ніякіх няма, Ёсіф, — нерашуча пачаў палкоўнік. Пасьля ён набраўся сьмеласьці: — Мая жонка ня можа цябе цярпець. Ты робіш ёй адны толькі няпрыемнасьці… Прыдзецца табе цяпер вярнуцца ў лягер, Ёсіф. Вось табе пропуск у канцылярыю, каб цябе не затрымалі па дарозе. І вось табе за тваю службу. Зьбяры рэчы і ідзі зараз-жа.
Палкоўнік сунуў ў Швэйкаву руку дзьве дзесяцірублёўкі, пачакаў, пакуль той ня ўскінуў ранца на плечы, і сказаў:
— Ты — салдат. Я спадзяюся ты ня будзеш гаварыць нічога лішняга… Калі табе што трэба будзе, можаш зьвярнуцца ў маю канцылярыю.
— Пане палкоўнік, — ледзьве выгаварыў Швэйк, — дазвольце далажыць, што я вашае дабраты ніколі не забуду. Вы-ж першы афіцэр у Расіі, які падобен на майго пана паручніка Лукаша.
Швэйк у апошні раз азірнуўся ў сваёй каморцы і хутчэй зашаптаў, чым сказаў уголас:
— Так што, пане палкоўнік, дазвольце далажыць, калі я вярнуся да сябе ў Аўстрыю, я прышлю вам з Прагі адкрытку.
