— Марэк, мы-ж з табою прыяцелі змалку. Калі здарыцца што-небудзь з табою, дык паведамі мне, таксама і я паведамлю цябе, калі палкоўнік мяне ненарокам застрэліць… Я адчуваю сябе тут, як у яме, і мне здаецца, што я ня вытрымаю тут да канца вайны…
Адчуваньне не ашукала Швэйка, яго думкі спраўдзіліся. Палкоўніца старалася ўсялякімі спасабамі ахаладзіць прыхільнасьць свайго мужа да Швэйка, якога той лічыў за сумленнага салдата, і Швэйку нарэшце прышлося разьвітацца з гэтым домам.
Яна праводзіла кампанію чыста па-жаноцку. То ёй здавалася, што вада ў самавары сьмярдзіць тутунём, то яна знаходзіла на мундзіры свайго мужа чыйсьці волас, то яна ўпікала яго, нібы ён ня сочыць за сваёю чыстатою і боты яго ня блішчаць больш гэтак, як раней. Яна загадала, каб кухарка пасылала Швэйка на рынак па прадукты, а, абедаючы, яна ўзьнімала гвалт, што масла горкае або яйца ня сьвежыя і клікала кухарку. Тая, паціскаючы плячыма, кожны раз адказвала ўсё адно-ж:
— Гэта аўстрыяк купляў. Я была занята, а вы загадалі, каб на рынак хадзіў аўстрыяк.
Над Швэйкаваю галавою зьбіраліся навальнічныя хмары. Дворнік больш нічагуткі не рабіў, звальваючы ўсю работу на дзяншчыка, а палкоўніца пад’юджвала. Так, паказваючы адзін раз на дзірку ў дарагім дыване, які толькі што выбівалі ад пылу. Яна заявіла:
— Гэта твой аўстрыяк наўмысьля зрабіў. Няўжо ты сабе ня можаш дастаць добрага расійскага дзяншчыка. Навошта трымаць у доме ворага. Глядзі, падкажа яшчэ хто на цябе губарнатару.
Назаўтра пакаёўка прынесла Швэйку чысьціць гарнітур на конную язду свае пані: высокія лякаваныя боцікі, чаркеску, папаху і белыя замшавыя нагавіцы. Швэйк звыклымі спосабамі вычысьціў усё шчоткай, ператварыў боцікі пры дапамозе белага парашка ў адзін бляск, але на нагавіцах знайшоў плямы, якія ніяк ня ўдалося вычысьціць.
