— Каб духу твайго тут больш ня было! — заенчыла палкоўніца высокім, нязвычайным голасам. — Вон, гад, паскуднік, пашоў вон!
Яна выпусьціла з рукі гафтаваныя лямоўкі сарочкі і паказала на дзьверы. Раптам яна нейк заенчыла, хапілася за галаву і ў няпрытомнасьці павалілася на абломкі ложка.
У дзьвярах стаяў палкоўнік Клягэн.
Ён не сказаў ні слова. Моўчкі падышоў да яе, з пачарнелым тварам глянуў на навакольны непарадак, на вячорнае адзеньне, на параскіданую бялізну… Пасьля падскочыў да краўца, смальнуў яму справа і зьлева па твары, хапіў яго за горла, з нечалавечаю сілай падняў угару, паднёс да дзьвярэй і нагою выпхнуў вон.
Тады ён перавёў ускаламучаны зірк на Швэйка. Той зразумеў, што Клягэн чакае ад яго тлумачэньняў, і сказаў сваім чароўным голасам:
— Жонка ваша спалохалася, што пад ёй праваліўся ложак, і ўпала ў няпрытомнасьць, Мы, гэта значыцца, я прыбег да яе на дапамогу. Бо нядобра, калі хто ляжыць у няпрытомнасьці. Я думаю, што з ёю нічога страшнага ня здарылася.
Спакойны тон вярнуў палкоўніка да сталасьці. Ён разам з Швэйкам падняў палкоўніцу, паклаў яе на другі ложак і, пакуль Швэйк складаў развалены ложак і раўнаваў на ім матрацы, стаў, не бяручы на ўвагу прысутнасьць Швэйка, называць жонку самымі ласкавымі імёнамі, націраючы ёй каля вушэй одэкалёнам і цалуючы ёй рукі. Нарэшце яна расплюшчыла вочы, але, заўважыўшы Швэйка, зноў упала ў няпрытомнасьць.
— Ідзі ў мой габінэт, — хрыпла сказаў палкоўнік Швэйку, выліваючы на галаву жонцы каб траха дык цэлую пляшку одэкалёну.
— Неўзабаве Швэйк, раздумваючы ў габінэтнай цішыні пра падзеі дня, пачуў горкі плач палкоўніцы, за якім пашло абвінавачаньне краўца ў тым, нібы ён, калі прымерваў ёй адзеньне, спробаваў ганебна пакарыстацца яе бездапаможнасьцю; нарэшце яна пачала лаяць Швэйка, «гэтага паскудніка, у якога няма аніякага разуменьня пра жаночую сарамлівасьць», а пасьля да Швэйка дайшоў ласкавы, угаворлівы голас палкоўніка.
