— Вы, пані, ня прыбіліся? — заклапочана запытаў Швэйк, памагаючы ёй устаць на ногі, нібы той стан, у якім ён яе застаў, ня мог быць іншым і сам сабою зразумелы.
— А з табою таксама нічога ня здарылася? — павярнуўся ён да таварыша. — Ты нічога сабе не зламаў? Ні рукі, ні нагі? Бо не заўсёды, калі ўпадзеш, удала сыходзіць. Вось на мосьце Полацкага ўпаў у галялёдзіцу адзін саветнік юстыцыі, дык той зламаў сабе левую нагу ніжэй калена, правую — у сьцягне, а бяда-ж ніколі ня прыходзіць адна, дык ён струшчыў яшчэ ў сябе ў кішэні чатыры дарагія цыгары, і…
— Прэч! — як няпрытомная запішчала палкоўніца, затупаўшы нагамі. — Прэч! Прэч! і
— Прэч?[1] — перапытаў Швэйк, паднімаючы адламанае біла і разглядаючы пагнутыя змацаваньні. — Чаму? Ды таму, што на ложак лёг раптам вялікі цяжар, вось ложак і падагнуўся. Калі ложак кароткі, дык ня можна ўпірацца нагамі ў біла, або, што яшчэ горш, пхаць у біла. Вось я ведаў аднаго — Кроўпа, студэнта, які кожную нядзелю хадзіў гуляць у футбол, а пасьля ўночы яму ўсё сьнілася, што ён адбівае мяч. Дык той, бывала, разоў шэсць на ноч правальваўся з сваім ложкам, так што яго кватэрная гаспадыня нарэшце ўзяла дый…
— Вон! Вон! — зноў крыкнула палкоўніца, паказваючы на дзьверы. — Вон! Вон!
Ад злосьці яна зьмянілася ў твары, то бялеючы, то адліваючы ўсялякімі колерамі, ад ясна-чырвонага, да самага зелянюсенькага. А Швэйк, не здагадваючыся, што яна яго выганяе, бо па-чэску «вон» значыцца «ён», не бяз прыемнасьці паглядаў на яе грудзі, дзе пад белым як сьнег гафтаваньнем кіпела навальніца, і ахвотна падаўся ў далейшыя тлумачэньні:
— Не, ня вон. Так што дазвольце далажыць, што пан палкоўнік гаварыў на саборным пляцы прамову. Вон — дык ужо мусіць налаўчыўся спаць на гэтым ложку, а вось гэты дык яшчэ ня прывык. Але, але, гэты, гэты, — паказаў ён на краўца, які стараўся давесьці да ладу сваё адзеньне.
- ↑ Па-чэску „прэч“ („проч“) значыць „чаму“.
