— Я зусім ня гэта меў на ўвазе, — адказаў Пісклявы. — Але чаго-чаго яна мне не паказвала! Летнія сукенкі, блюзкі, бялізну, гарнітуры, манто, футры… Тут хопіць работы ні то да канца вайны, а год на дзесяць. І яшчэ яна сказала, што будзе памагаць мне, бо ёй сумна, калі палкоўнік у канцылярыі. Гэта значыцца: шый без перадышкі, працуй, як апошні нявольнік.
Швэйк адно памоўчваў. Пісклявы адвёў душу некалькімі смачнымі словамі лаянкі, але калі Швэйк і на гэта маўчаў, ён запытаў:
— Што з табою? Ці ня хворы ты? Чаму ты не адказваеш?
— Я ўспомніў Марэка, — сумна сказаў Швэйк. — Чаму наш добры таварыш ня з намі? Ён мог-бы табе ў сім у тым памагчы… І хто ведае, ці не павесілі ўжо яго!..
— Што-ж, і мне шкада хлопца, — абазваўся Пісклявы. — Але я спадзяюся, што ён проста сядзіць у карцары. Ведаеш, браце (тут кравец загаварыў шэптам), я ўжо, так і быць, скажу табе пад сакрэтам: гэтак, як ён, ня робяць рэволюцыі, гэтак не змагаюцца з буржуазіяй.
Пісклявы наблізіў свае губы да самага швэйкавага вуха:
— От вазьмі, напрыклад, мяне: я сам прапанаваў свае паслугі гэтым сволачам, і той, хто ведае, што я — анархіст, мог-бы падумаць, што я прадаў свой сьцяг. А я гэта зрабіў сьвядома. Ведаеш, што кажа лёзунг кожнага сумленнага ваякі. «Усялякімі спосабамі зьнішчаць ворага і ўчыняць яму як мага большую шкоду». Палкоўніца думае, што яна, дзякуючы мне, будзе мець ашчаднасьць у сваёй гаспадарцы, але калі мне ўдасца дабрацца да яе, я ствару ёй і Клягэну добранькую шкоду.
На гэтую дэклярацыю Швэйк адказаў:
— А я буду далей трымаць твой баявы фронт і натвару ім шкоды цераз іх пакаёўку ці кухарку, гледзячы на тое, дзе будуць менш працівіцца.
І от Швэйк распачаў выкананьне сваіх службовых абавязкаў і выконваў іх гэтак, што палкоўнік быў зусім задаволены.
Боты як шкло блішчэлі, пакой аж зіхацеў ад чыстаты; і калі пасьля суботняе прыборкі палкоўнік паляпаў Швэйка па плячы і заявіў, што гэтакага малайца-дзяншчыка ў яго яшчэ ня было, той сьціпла адказаў:
