Старонка:Svejk.6.pdf/25

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Усё гэта толькі нам адным. Так загадаў палкоўнік, бо мы будзем у яго служыць.

— Мы, так сказаць, належым цяпер да каманднага складу. — сказаў Швэйк таварышам, якія абкружвалі іх цяпер шчыльнай сьцяной і разглядвалі рэчы. — Эй, ты, пакладзі фуфайку на месца, каб яна ў мяне не загубілася… Усё гэта нам павінны былі выдаць, але што будзе далей, я, браткі, ня ведаю. А ты там чаго шкарпэткі ў кішэню хаваеш? Думаеш, ня бачу, дурань!.. Ну, боты мне якраз на нагу? Я баронэсе так і сказаў, што мой памер — сорак трэці нумар. Бач, кавалачак мыла і мазь ад вошай… Слухай, браце, пакінь споднікі, не чапай, пакінь, кажу я!.. Жадаю вам, браткі, каб і вам давялося атрымаць гэтак, але толькі здаецца мне, што з вамі, чэхамі, ні чорта ня выйдзе.

Калі тыя, што так сабе прастоялі ля складу, вярнуліся й паведамілі, што румын таксама адзелі, і італьлянцаў, але што раздача на сёньня ўжо скончана, прычым апошнія румыны атрымлівалі ўжо толькі адну пасылку на дваіх, і хто атрымліваў шынель, той ужо не атрымаў коўдры, і наадварот, — барак стаў падобен да разварушанага кіем асінага гнязда. У ва ўсіх куткох шумела, гуло, на нарах стварыліся групы, і хоць прамоўца, што расхвальваў нядаўна працу чырвонага крыжу, запэўніваў цяпер, нібы ён уласнымі вушыма чуў, што рэчы чэскаму бараку адкладзены асобна, усё-ж было вырашана паслаць раніцаю дэлегацыю да камэнданта з просьбаю ужыць захады да больш правільнага разьмеркаваньня падарункаў. Палкоўнік Клягэн выслухаў скаргу, а пасьля, паціснуўшы плячыма, сказаў:

— Ну вось, вы-ж сталыя людзі. Скажэце-ж мне, што я магу тут зрабіць! Дамы прыехалі з Аўстрыі, рэчы прысланы з Аўстрыі, вы ўваходзіце ў склад аўстрыйскае арміі… Я, вядома, разьмеркаваў-бы рэчы ня гэтак, але я ня маю аніякага права ўмешвацца ў распараджэньні дэлегатак чырвонага крыжу.

Тут палкоўнік успомніў, што ён не разгледзеў яшчэ Марэкавае справы ў тым, што той дазволіў сабе ў яго прысутнасьці брыдкі ўчынак на словах супроць гэтых дэлегатак.

— Я, здаецца,загадаў даставіць да мяне з самае раніцы таго ваеннапалоннага, якога я накіраваў учора пад арышт, — ска-