ўнівэрсытэце ўсім кіруе капітан Чыла, гарачы прыхільнік сакольскае гімнастыкі, мы цалюткі дзень толькі ею і займаемся. Кормяць нас галушкамі, бульбаю і часамі гуляшом…
— Я-ж кажу, што мне трэба было-б таксама быць там, — зноў не ўтрымаўся ад заўвагі Гаршына.
„Больш за ўсё ў нашым легіёне, вядома, ваеннапалонных. Але ёсьць і некалькі сыноў расійскіх чэхаў. Гэтым дык жывецца найлепш; яны езьдзяць дадому па яйца і па куры для афіцэраў і іх пасылаюць па сена. Дома яны пакідаюць выдадзеныя ім новыя боты і абуваюць старыя. За курыцу ім даюць мэдаль, а за вэнджаную шынку — георгіеўскі крыж“.
— У нас у Аўстрыі, — сказаў Швэйк, — давалі мэдаль таму, хто ўмее гатаваць чорную каву. А я, напрыклад, атрымаў малы срэбраны за тое, што нацёр паручніка Лукаша мазяю ад вошай.
„Цяпер, калі адбылася рэволюцыя, сюды прыехала вельмі шмат нашых аўстрыйскіх афіцэраў; усё гэта ваеннапалонныя, якія таксама імкнуцца ў легіён. Кажуць, што ў пецярбурскім савеце нейкі бальшавік прапануе выдаваць ваеннапалонным афіцэрам з казны гэтулькі на ўтрыманьне як і радавым, каб яны хоць у палоне адчулі, што такое ёсьць вайна. Таму яны раптам парабіліся за патрыётаў і пруцца ў легіён.
Наагул, тут гэтакая неразьбярыха, як і ўва ўсім сьвеце. Ёсьць сярод нас даволі шмат людзей шчырых, сумленных і наіўных, якія вераць, што мы ідзем ваяваць за вялікую, справядлівую справу. Але найбольш тут людзей з-за тых мотываў, з-за якіх мы зьменьвалі ў Омску сваю веру і падаваліся там у праваслаўную дружыну. Калі-б ты быў тут, ў цябе было-б куды пусьціць сваю філёзофію, і ты напэўна знайшоў-бы тут удалае параўнаньне.
Назаўбаве нас накіруюць на фронт. Кажуць, што Керанскі давёў армію да баяздольнага стану. Але, як мы думаем, яму самому было-б ня шкодна памазаць сабе пяты заячым салам… Ну і добра! Мы будзем ваяваць за гонар нашае нацыі да канца, каб ён бачыў, шта ёсьць яшчэ на сьвеце тыя, што гатовы ахвяроўваць сабою, хоць яго ўласнаму войску — пляваць на гата. Дык вельмі можа быць, што мы загінем у бойцы. Адшукай тады нашы магілы, таварыш, і пасей на іх моркаўку і пятрушку, каб тым салдатам, што будуць жыць пасьля нас, хапіла на добры крупнік, калі нават не застанецца на сьвеце ні кавалачка мяса. Мы абодва цалуем цябе ў кончык вуха.
Марэк і І. П.“.
— Значыцца, гэтыя слаўныя хлопцы паслалі мне гэты ліст, як сваю апошнюю волю, — усхліпнуў Швэйк, і сьлёзы яго скаціліся на паперу. Доўга сядзеў ён, нярухома гледзячы на крывыя радкі. Нарэшце ён загаварыў да Гаршыны:
