паваліўся, зьняў з сьцяны абраз, уставіўся вачыма на яго, як баран на новую браму, і раптам як гыркане: «Слухай, хлопцы, — няма ў нас больш цара, маць яго гэтак!»
— Гэты суб’ект зьменьвае сваю ахварбоўку, як хамелеон, — заўважыў Гаршына, а Швэйк заклапочана дадаў:
— Каб толькі яму не зьмяніць яшчэ раз! Езус-Марыя, якую-б валтузьню ён-бы нам тады задаў!
— Гэтага ня здарыцца, — сказаў Гаршына. — Рэволюцыя ня мае небясьпекі. Керанскі творыць цуды? Вось гэта дык міністр! Якія прамовы гаворыць, га!?
— А што нам за карысьць, — скрывіўся Швэйк. — Тут справа не ў прамовах. Прамоваў ён гаворыць даволі. Але мне здаецца, што калі пасьля гэтакае рэволюцыі ў нас ня будзе тлусьцейшае капусты, дык навошта было яе і рабіць?
Увечары Ананьнін выклікаў Швэйка да сябе. Яму прышоў ліст з Кіеву.
— Гаршына, таварышы мне ліст прыслалі! — гукнуў ён да свайго прыяцеля. — Значыцца, яны ня зусім мяне забыліся. Бачыш, ліст які доўгі.
Ліст гэты быў вынікам колектыўнае творчасьці Марэка і Пісклявага. Яны пісалі:
„Дарагі друг і таварыш Швэйк!
Ну вось, мы зноў на ўсе сілы цягнем лямку, зноў салдаты, як мае быць. Жывем мы тут, у Кіеве, ва унівэрсытэце. Гэта — вялікі чырвоны будынак з садам; усюды ў аўдыторыях і ў карыдорах пастаўлены ложкі, на якіх мы сьпімо, мы — дабравольцы чэскага легіёну, і сьпяваем сакольскі марш“. „Браты, сьмела наперад“.
— Гэта прыгожая песьня. Шкада толькі, што яе ўсе дзяруць. Яе належала-б сьпяваць з пачуцьцём, як калыханку, — заўважыў Швэйк, і чытаў далей:
„Таго энтузіязму, пра які мы чыталі ў „Чехо-славянах“ і „Чехо-словаке“ тут, праўду сказаць, няма анізваньня. Як заўсёды выявілася, што тэорыя — адно, а практыка — другое. Тут ніхто ня марыць пра прыгожы Градшын, над якім вялікасна плывуць воблакі, нібы вялікія лебедзі з раскінутымі беласьнежнымі скрыдламі, а кожны клапоціцца толькі пра тое, як-бы пад’есьці ўволю. Ніхто тут ня цікавіцца ці ваюе ён за каралеўства, ці за рэспубліку, а ўсе думкі занятыя адно тым, калі і дзе будуць даваць чай, цукер і тытунь — галоўным чынам тытунь.
