храни». Я сам аднаго з іх выратаваў, аддаўшы яму свае нагавіцы замест сініх. Дык ён мяне паслаў да вас, каб вы пааддавалі мне сінія нагавіцы, а я прынёс вам з дому іншага колеру, каб вы былі падобны да салдат.
— Гэта ня кепская думка, — заўважылі некаторыя і павялі Швэйка да прыстава, якому ён яшчэ раз сказаў свой плян. Прыстаў пачухаў у сябе за вухам і запытаў:
— Ну, а што чуваць у вас там у горадзе?
— Як што! Усё войска таксама робіць рэволюцыю, — паведаміў Швэйк. Прыстаў страшна пабялеў, але тут-жа схапіўся за саломіну:
— Мы выклічам вайсковыя часьці з фронту, губарнатар пашле сюды надзейнае войска.
— Вам больш нават сам бог не паможа, галубок, — заявіў Швэйк, — калі я не працягну вам сваю руку.
І ён расказаў, што падыходзіць ужо цяжкая артылерыя, што за горадам выстаўлены батарэі і што рулі іхнія наведзены проста на будынак гімназіі.
— Адзін залп, і ад вас толькі мокранька будзе, гаварыў ён. — А калі хто выпадкова і выратуецца, дык яго ўзарвуць у паветра мінамі. Я на свае вочы бачыў, як саперы вялі сюды падкоп з сутарэньня на суседняй вуліцы. Да вечара ў іх ўсё будзе гатова, і ўночы вы ўсе ўзьляціце ўгару. Гэта будзе вельмі прыгожы малюнак, сёньня якраз месяц поўны.
Прыстаў пры ўспамінаньні гэтага хараства нават пазелянеў. Пасьля ён расшпіліў аслабелымі раптам рукамі нагавіцы і сказаў:
— Атрымаеш сто рублёў, калі прынясеш мне іншыя. І кулю ў лоб, калі ня прынясеш і не перадасі маёй жонцы — вось табе яе адрас — што я жыў і здароў і неўзабаве буду дома. І няхай паставяць самавар… Кулю ў лоб!
— Акалодачныя ўжо разьдзеліся. Швэйк браў у іх разам з запіскамі нагавіцы, а калі ён выходзіў з гімназічнага будынку, усе гарадавыя на барыкадзе стаялі ў адных сподніках і соўвалі яму ў рукі свае нагавіцы. Швэйк сьціпла адмаўляўся.
— Ды дзе-ж я ўсё гэта адразу занясу! Пасьля мне на вуліцу кінеце!
