ны ў дар Вэнэры і ад усёй працадуры асталіся толькі прыемныя ўспаміны і салодкая млосьць па ўсім целе, прышоў палкоўнік і сказаў:
— Ну, хлопцы, апранайцеся на работу. Інжынэр нарэшце дакляраваў плаціць за работу грошы на рукі. Я яго такі ўгаварыў.
На гэта Смачок, з сумам паглядаючы на пусты мяшок, у задуменьні сказаў:
— Абодва хлопцы згаварыліся разам абкрадаць нас. Эх, халера на іх!
Цяпер пачалі правіць дарогі ў другі бок, у кірунку да Гарадка. Гэта ў значнай меры ўзьняла сапсаваны нкастрой. І было яшчэ весялей, калі даведаліся, што пясок будуць вазіць гарадоцкія жанкі.
Дружына падзялілася. Палова накідала пясок на вазы, другая ссыпала яго і роўнамерна рассыпала па тракце. А бабы паганялі коняй, і дзеўкі вішчалі ад вясёлага абыходжаньня з імі палонных. Па дарозе праходжваўся ўзад і ўперад інжынэр і пазбадзёрваў работнікаў:
— Што-ж, работа ідзе. Але толькі трэба шпарчэй, хлопцы. Хутка мір будзе.
Ён падганяў іх, хваліў і частаваў папяросамі. Нарэшце ён запрапанаваў:
— От што, хлопцы! Давайце гэтак: скончым кавалак унь да таго вялікага дрэва, а пасьля па хатах. Згодны? Давайце працаваць зьдзельна. Нашто, сапраўды, калупацца цэлы дзень! Зробім сваё і пойдзем спаць. Ну як? Добра?
Каб працаваць нормальна, работы хапіла-б на два дні. Але пэрспэктыва пайсьці пасьля з таранамі, якія выдадуць на абед, з дзеўкамі і жанкамі ў лес, ці ў вёску, дзейнічала на людзей, як нагайка. Яны згадзіліся на прапанову інжынэра і вазы пачалі трашчаць пад цяжарам грузу, жанкі бажыліся, што коні падарвуцца, атрад па дарозе рассыпаў пясок гэтак, што небу рабілася горача. Інжынэр весела сьмяяўся. Яшчэ да таго як пад’ехалі кухні, праца была скончана. Садзючыся на каня, інжынэр сказаў:
