— Злодзей, круцель! Абакраў маіх людзей! Які-небудзь ваш колега, гэтакі-ж самы круцель, як і вы, згроб гэтыя грошы! Добра-ж, я палонных на работу больш не пашлю! Я не дазволю абармочваць людзей на сваю карысьць! Ня пушчу іх, і няхай усе генэралы на гэтых дарогах сабе ногі паломяць! Ашуканец, ашуканец! У беднякоў, у самых сапраўдных старцоў апошняе ўкраў!
Ён кінуўся да хлява.
— Хлопцы, сёньня на работу ня пойдзеце, — узбуджана заявіў ён. — Грошай гэтых вы ня ўбачыце, прапалі вашы грошы!.. Але я да гэтага больш не дапушчу. Хутчэй вы ў мяне да канца вайны пралежыце на баку, чым я дазволю, каб у вас хоць капейку ўкралі.
—Прайшоў дзень, прайшоў другі. Інжынэр так і ня прыходзіў па іх, палкоўнік усё яшчэ быў узвар’яваны, а палонным пачало надакучаць гультайства і яны пачалі цягацца па вёсках навокал Вітунішак.
У гэтых мясцох палонныя ня былі яшчэ звычайнаю справаю, і таму іх усюды спатыкалі ахвотна. Насельнікі, сярод якіх было ня мала палякоў, пыталіся ў іх ці не каталікі яны, і тады выявілася, што агульнасьць веравызнаньня можа дапамагчы латвей даступіцца да жаночага сэрца.
— Вось-бы дзе Худзечку была лафа! — заўважыў нейк раз Пісклявы, вярнуўшыся ў вёску. — Тут ён знайшоў-бы выпадак наладжваць рэлігійныя гутаркі. Разумееце, толькі таму што я каталік, я «маліўся» сёньня з войтаваю дачкою. І за ўсю гэтую «духоўную ўцеху» я даў ёй кавалачак мыла.
— А ў якой ты вёсцы быў? — запытала адразу дзесяткі два галасоў.
Пісклявы няпэўна махнуў рукою ў кірунку да лесу:
— Унь там, у Глінішках. Там шмат салдатак — народ усё бойкі, пракіткі.
Вынаходзтва Глінішак з гэтакімі асаблівасьцямі іх насельніц мела за свой вынік тое, што ў бліжэйшую нядзелю ўсе мылі свае кашулі бяз мыла. Толькі ў «дактароў» асталося яшчэ два кавалкі мыла, што былі выданы як паёк. На іх з зайздрасьцю пазіралі ўсе палонныя.
