Відаць ён валодаў гумарам. Ён здагадаўся, што яго латы абуджаюць цікаўнасьць тых, з якіх лахманы зьвісалі, як жалобныя сьцягі, і сказаў:
— Я таксама хадзіў раней гэтакім абарванцам, а пасьля пачаў прыстаўляць латкі. Браткі, гэтая вайна працягнецца яшчэ дзесяць год. Яна скончыцца толькі тады, калі нідзе больш ня будзе ні лыжкі бульбы, ні голкі, ні кавалачка палатна і ні абрэзку скуры. Людзі будуць хадзіць голыя, як сабакі, будуць граць на сваіх рэбрах, як на клявішох, і каму пашэнціць прыкрыць свае цела старым мяшком, той будзе ганарыста паглядаць на ўсіх іншых. І тады…
— Ведаю, гэта — прароцтва «Сьляпога хлопчыка», якому ў нас у Празе пастаўлен статуй, — перарваў яго Швэйк.
— …тады вайна скончыцца, — ня спыняў гаворкі той, не бянтэжачыся, — тады народы зразумеюць, якія яны дурныя, і зададуць перцу сваім урадам. Вось чаму я і стаўлю латы, каб не саромецца таго, што я голы.
Голас гэтага чалавека гучэў па-прароцку, і слухачы ў роспачы, замахалі рукамі.
— Езус-Марыя, яшчэ дзесяць год! Ды ты ўзвар’яцеў, ці што! Валі яго, браткі, у агонь!
Але гэтага чалавека ня гэтак лёгка было прымусіць змоўкнуць. Ён дадаў некалькі пераканаўчых довадаў, што вайна будзе цягнуцца да поўнага ўпадку Эўропы. Нарэшце яму пачалі верыць, і, калі ён заўважыў, што да яго ўсё больш і больш прыслухоўваюцца, ён заявіў, што надышоў час узьняць мяцеж і вярнуцца дадому, перабіўшы ўсіх, хто-б гэтаму працівіўся.
Ён увайшоў у настрой і пачаў тупаць нагамі і крычаць:
— От убачыце, што мае словы спраўдзяцца. Гэта праўда, як тое, што маё прозьвішча — Смачок! Я чалавек з вышэйшаю асьветаю і мог-бы быць цяпер ужо за маёра. Але я аддаўся п’янству і плюю на ўсіх «сталых» людзей. Усе яны сволачы! Я будаваў чыгункі ў Вэнгрыі, удзельнічаў у пабудове Сімпленскага тунэлю… І вось я вам кажу: перш трэба пабіць усю гэтую сволач! Няхай паможа нам у гэтым бог-айцец, бог-сын, бог-дух сьвяты!
