Але тут стары славянін, палкоўнік Галаваценка, прыўзьняўшыся на сірымёнах, зноў пачаў гаварыць:
— Браты-славяне, паглядзеце, як вашы браты будуюць умацаваньне супроць нямецкага паходу! Аб гэтае ўмацавацьне зломіць сабе зубы Гіндэнбург! А Вільгешку мы загонім у сібірскую тайгу!.. Браты, усе — за Расію, усе — за бацькаўшчыну!
— Бач, як ён разьліваецца, — скрыпнуў зубамі палонны. — Мусіць, таксама здорава крадзе! Чым, больш нам тут плятуць пра славянскае братэрства і замілаваньне, тым больш нас абкрадваюць! Наш начальнік дружыны цюцелька ў цюцельку гэтакі-ж! Кліча нас няйначай як «браты-славяне», на вялікдзень хрыстосаваўся з намі і заўсёды чытае нам газэты, якія ў цара наконт нас намеры, калі ён зойме Чэхію. Але есьці ён нам не дае, а ўсё прапускае з бабамі, як і ваш стары гэты падла. Ён зьняў з нас і прадаў боты; ён прадае нават выданую нам цыбулю. Я, таварыш, з Прагі, з Вышаграду, але гэтакае сволачы, як тут, я не спатыкаў нават у Аўстрыі.
— Ну, калі ты з Вышаграду, хлопец, — заявіў Швэйк, — дык вось табе яшчэ акраец хлеба. Мы з табою, значыцца, землякі. Я жыву на вуліцы «На Боішці!». Ты, мусіць, з 28-га палка?
— Але, я з гэтага паскуднага палка, які сам здаўся рускім у Карпатах. А яны перавялі нас у лягер у Краснаярск і назначылі да нас камэнданта з немцаў, які паказаў нам, дзе ракі зімуюць. Браткі, — гукнуў ён, заламаўшы рукі, — няўжо-ж гэта праўда, што існуе чэскі легіён, які змагаецца за тое, каб расійскі цар увайшоў у Градшын? Вы нічога пра гэта ня чулі? Езус-Марыя, што-б ён з намі зрабіў! Ён-жа пачаў-бы з нашых сьпін рамяні вырэзваць.
Марэк выцягнуў з-за пазухі нумар «Чэха-славян», але ў вачох палоннага адлюстравалася гэтулькі шчырага жаху, а таксама і роспачы, што Марэку стала нядобра. Ён схаваў газэту і нехаця адказаў:
— Кажуць. Але хто ведае, наколькі гэта праўда і хто гэтым усім арудуе?.. А пасьля, расійскі ўрад, можа, нават і не падазрае, як тут з намі абыходзяцца.
— Што-ж, вельмі можа быць, што тут ёсьць нейкае непаразуменьне, — умяшаўся ў гаворку Швэйк. — Расійскі ўрад паслаў
