Швэйк, значыцца, зноў зрабіўся ахвярай непаразуменьня. У яго пыталі паперы, якія дазвалялі яму застацца на станцыі, а ён зразумеў, што жандар папрасіў у яго паперы на цыгарку, і таму, пакуль «чын» трос яго за каршэнь, ён спакойна сказаў:
— Што, гэтага табе не хапае? Добра, я яшчэ дам. У нас такую паперу даюць у прыбіральні. Каб я ведаў, што вы тут такія дзівакі, я-б узяў для цябе цэлы ранец.
— Пойдзеш ты ці не? — крыкнуў на яго жандар.
Гэта сцэна прывабіла чыгуначных служачых і цэлы натоўп пасажыраў; нарэшце, з канрылярыі вышаў начальнік станцыі. Ён загадаў Швэйку растлумачыць па-нямецку, у чым справа, і сказаў потым жандару:
— Пусьці яго. Наглядай толькі, каб ён ня ўцёк. Праз гадзіну пойдзе пасажырны, а ўсе эшалёны з палоннымі ідуць У Пэнзу, дык калі яго выправіць на пасажырным, ён дагоніць свой эшалён у Рцішчаве, дзе ў іх прыпынак на абед.
І вось, калі сумны Марэк падаў У Рцішчаве, атрымоўваючы хлебны паёк, рапарт, што ў яго зьнік адзін палонны, і вяртаўся з хлебам для свае партыі ў цяплушку, разважаючы, якое няшчасьцё магло напаткаць Швэйка, з пасажырнага цягніка вышаў яму насустрач знаёмы, падобны да Швэйка, але толькі куды таўсьцейшы, чым ён, чалавек.
Падышоўшы да вольнапісанага, гэты чалавек абняў яго, неўважаючы на ўсё, што было ў яго руках.
— Добры дзень, Марэк! Мы ўжо, хай сабе, паедзем разам, але часамі мне прыдзецца пакідаць вас! Расію адразу ня вывучыш.
Ён пацягнуў зьдзіўленага Марэка за цяплушку, злазіў сам туды па ранец, а потым ўзяўся выцягваць з-за пазухі хлеб, яйкі, кілбасы, булкі і пампушкі з мясам. Потым ён расшпіліў порткі і далей разгружаўся.
— А цяпер, Марэк, — сказаў ён, значна патанеўшы ў фігуры, — прынясі мяшок для рэчаў. Я стану над ім, а ты разьвяжаш мне споднікі. Яны ў мяне набіты сонешнікамі.
Гэта быў бэнэфісны дзень для палонных; Швэйк доўга расказваў, што з ім было ў пасажырным цягніку, што там гаварылі,
