— Са мною ўсюды так далікатна абыходзяцца, — падумаў Швэйк, — ці не баяцца яны, каб я чаго не сьцягнуў?
Ён спрытна скінуў з сябе вошыну, якая паўзла ў яго па рукаве; вошына, зрабіўшы ў паветры дугу, звалілася на порткі вартаўніка, які акурат у гэту хвіліну ўзяўся за вяроўку званка, зараз-жа ўчапілася за новае месца і папаўзла ўгару пад кашулю. Вартаўнік даў званок і сказаў Швэйку:
— Другі званок твайму цягніку.
— Дармо, — гэтак-жа далікатна адказаў той, — сьпяшацца няма куды.
— Сядай, зараз будзе трэці званок, — настойліва паўтарыў вартаўнік і тры разы пазваніў.
Недзе за кляснымі вагонамі, якія стаялі сьпераду, крануўся цягнік. Паравоз са сьвістам, пускаючы густыя клубы паддаваў ходу.
Вартавы адыйшоў ад званка. Убачыўшы Швэйка, захопленага гутаркай з нейкай старою кабетаю, якая дапытвалася ў яго, ці ёсьць у яго жонка, ён штурхнуў яго ў бок і сказаў:
— Вунь пайшоў твой цягнік.
— Езус-Марыя! — крыкнуў Швэйк. — Яны едуць без мяне. Стойце! Спынецеся! Марэк, загадай спыніць, я застаўся тут!
Ён пераскочыў праз бар’ер і пабег за цягніком, з адчайным крыкам:
— Стой, стой! Я ня хочу заставацца тут адзін!
Але на трэцяй пуці яго схапілі чыгуначнікі і пацягнулі назад, прыгаварваючы:
— Дурань ты, дурань, куды ты лезеш? Хочаш пад хуткі трапіць?
У тую-ж хвіліну міма станцыі праімчаўся хуткі, і задні вагон швэйкавага цягніку зьнік за паваротам.
Швэйка завялі на станцыю і перадалі яго жандару. Той пачухаў у сябе за вухам, злосна і няпрыязна зірнуў на Швэйка і запытаў:
— Паперы!
— Вось, калі ласка, — паслухмяна адазваўся Швэйк, выцягнуў з кішэні кавалачак папяроснай паперы і падаў яе жандару. — І махорка. Закурыце.
— Ды ня курыльнай! — крыкнуў жандар, хапаючы яго за каршэнь. — Няма чаго табе дурнем прыкідацца, я табе пакажу!
