мах на небясьпеку Расійскай імпэрыі, генэрал усьміхнуўся Швэйку і сказаў яму па-нямецку:
— Аўстрыйскі салдат заўсёды быў верны салдат, — а потым зьвярнуўся да капітана і па-расійску дадаў: — не пакідайце яго пад арыштам, а ганеце яго на работу. Хіба вы думаеце, што гэтыя нягоднікі будуць дарма есьці расійскі хлеб?
Назаўтра ўраньні да Швэйка прыставілі двух салдатаў са штыхамі і яго павялі з кашараў па горадзе.
Вартавыя былі добрыя і вясёлыя хлопцы; яны ішлі ўскраінамі, мінаючы вялікія вуліцы і людныя пляцы, спыняючыся, сьмяяліся і гутарылі з кухаркамі і паказвалі ім палоннага па-таварыску і вольна.
Яны навучылі яго гаварыць дзяўчатам і жанчынам нейкі выраз, пасьля якога тыя кожны раз беглі ўбок, або пачыналі лаяцца. А, угледзеўшы няўцямна-добрадушнае аблічча Швэйка, які пяўся зразумець сэнс гэтага выразу, яны ілюстравалі яго адпаведнымі гэстамі.
Такім чынам Швэйк навучыўся парушаць сёмую і дзесятую запаведзі. Гэта азначае: зажадаў жонкі блізкага свайго.
Нейкая тлустая бабулька, якую Швэйк таксама зачапіў завучаным зваротам, «руская баба» спынілася і завяла з канвойнымі гутарку, каб даведацца, чаго нарабіў палонны і куды яго вядуць. Атрымаўшы адпаведны адказ, яна павярнула да Швэйка свой спагадлівы твар:
— Ах ты, небарака! А жонка ў цябе ёсьць? А дзеці?
— Так, так, добра, — не разумеючы кінуў ёй Швэйк.
Старая не сунімалася гаварыць, кідаючы нешта ў рот і зноў выплёўваючы. Пасьля яна перасыпала салдатам з торбачкі, якую трымала ў руках, нечага ў кішэні, і салдаты таксама пачалі нешта грызьці і выплёўваць. Бабулька паглядзела на іх і на Швэйка, і калі салдаты, ня зьнімаючы вачэй, моўчкі кіўнулі галавой, насыпала нечага з мяшка і яму ў кішэню. Швэйк дастаў пальцамі жменьку таго, што яму далі (гэта было неачышчанае ад шалупы насеньне сонечніку, буйнае, падпражанае).
Бачачы, як ядуць іншыя, Швэйк паклаў адно зярнятка ў рот, адкусіў кончык, ачысьціў шалупайку пазногцем, а потым раскусіў ачышчанае зерня. Салдаты зарагаталі і сказалі:
— Эх, ня ўмееш ты!
