Фэльдфэбэль, начальнік транспарту, упадаў у адчай, як бачыў, што нават і бiцьцё не дапамагае; нарэшце ён паказаў на пагорак, залiты сонцам, якое вызiрнула з-за хмар i нездаволена загадаў:
— Ганi iх туды, хай высьпяцца і перадыхнуць. Ліха ведае, што хоча з iмi зрабiць начальства! Паздыхаюць яны ў мяне ўсе з голаду.
Аўстрыйцы покатам паляглі на схіле і адразу заснулі, тым часам, як расійскія салдаты, абапёршыся на вінтоўкі, стаялі навакол, нібы аўчаркі пры статку, і ўголас шкадавалi iх.
— Усё гэта вайна нарабіла. Бачыш, небаракі, вайна зморыць iх голадам да сьмерцi. Бяда нашаму брату ў гэтай вайне, ой, бяда! Ці нашы расійцы, ці аўстрыякі, ці немцы, — усёроўна, усе здохнуць, як сабакі.
Але потым салдаты ўсё-ж схадзілі ў вёску, прынесьлі адтуль крыху хлеба і колькі белых булак, якія яны пачалі прадаваць, усяго толькі на які-небудзь пярсьцёнак або гадзіньнік.
Капрал, што ішоў са Швэйкам, у душы вёў сам з сабой цяжкае змаганьне, калі расійскі салдат запрапанаваў яму палавіну булкі хлеба і паказаў у гэты час на яго руку; потым ён раптам адважыўся, зьдзеў з пальца залаты шлюбны пярсьцёнак i, аддаючы яго салдату за хлеб, прабурчэў сабе ў апраўданьне:
— Даруй мне, Ліза, я не вінаваты. Нельга дзеля сьвятасьцi шлюбу памерцi з голаду!
Выспаўшыся, Швэйк пачаў біць вошай. Гэта было ня цяжка, бо сонца прымусіла іх усіх павылазіць наверх.
Яны поўзалі ў яго па плячох, па рукавох, вылазiлi з кiшэняў, валiлiся з шапкi на калены… У адну хвіліну яго рукi пачырванелi ад пралітай крыві. Гэта была ўдзячная праца, і яна знайшла безьліч пасьлядоўцаў. Хто праспаўся, зьдзяваў кашулю, выварочваў куртку і трушчыў шэрую нечысьць паміж нагцей. Карціна была такая, нібы на схiле, паміж скал, сядзела чарада павіянаў.
Пад вечар па дарозе праяжджаў аўтомобіль з афіцэрамі. Калі яны ўбачылі гэтую компанію на схiле, яны загадалі спыніць машыну і выклікаць начальніка транспорту. Прыбег фэльдфебель. 3 аўтомобілю выйшаў генэрал.
— Куды iх вядзеш?
