Швэйку не давялося доўга гаварыць. Нехта крыкнуў: «Давайце сьпяваць!» — даў «ля», і ўвесь барак здрыгануўся ад хору моцных рэзкіх галасоў, ажно лавы трэсьліся і шклянкі дрыжэлі:
|
Маці сьлёзы не давалі „Не забудзь мяне і бацькі, І ва ворага пашлі мы Людзі гінулі, другія Потым нас усіх пагналі Край і маці ўжо ня бачыў, |
Хор дасьпяваў да канца. Швэйк захапленна пляскаў у ладкі, а чалавек з пісклявым голасам абвёў усе ложкі пагардлівым зіржам і сказаў:
— Гэта ўсё хлопцы з Моравіі. Недарма кажа іхная народная песьня: «Якіх коняй нараджае твая зямля».
— Гэй ты там, не задавайся, анархіст, — крыкнуў нехта зьнізу. — Глядзі, каб мы табе не паказалі, дзе ракі зімуюць. Вы-ж, чэхі, у бойцы нікуды ня варты.
— А вось я ведаў аднаго чэха, — сказаў Швэйк, схіліўшыся з лавы, — дык у яго быў аптовы гандаль паперай, а адзін моравец быў у яго за парабка.
— Хочаш дастаць па мордзе, сьвіньня паросная? — зараз-жа прагучэла рэпліка зьнізу. — Ды вы-ж, вядома, усе дзяржаўныя здраднікі! Дайце-тку яго сюды, я з яго катлету зраблю!
