— Скора! У той-самы дзень, як яго падпішуць, — сур’ёзна адказаў Гаршына.
— Ня чмуры, брыда! — зноў грымнула з цемры.
— Тут пахне аптэкай, — зазначыў Швэйк, узьлязаючы сьледам за Гаршынам на лаву, тым часам, як цяжкое паветра прымусіла Марэка закашляць, а поруч з ім нехта злосна буркнуў:
— А ты-б здагадаўся захапіць з фронту супрацьгазавую маску. Ці ты можа, думаеш, што цябе тут будуць абпырскваць одэколёнам ці духамі?
— Гэта было-б нядрэнна, — адгукнуўся Швэйк.
— Дык табе, дурню, трэба было быць за генэрала ці, прынамсі, палкоўніка, — адказаў нечы голас. — Тым жывецца лепш. Кусманэк[1], напрыклад, у Петраградзе, і павінен выпіваць у дзень па пяць літраў сьпірытусу, каб лепш захавацца. Так, так, з офіцэрамі тут зусім інакшая справа!
Гэта прамова кончылася глыбокім уздыхам. З боку пачуўся пісклявы голас:
— Было-б досыць, каб ты быў нават за падпаручніка. Калі мы стаялі ў Пікушыне, там стаяла стаяла пяць нашых малодшых офіцэраў. Жылі яны хто ў папа, хто ў акушоркі, хто дзе, і расійская казна выдавала ім па пяцьдзесят рублёў у месяц, дык у іх толькі і было на думцы, што выпіўка ды жанчыны. Пападзьдзя, фэльчарыха, настаўніца, усе, ад каго ня пахла гноем, прыходзілі да іх у госьці і банкетавалі да раніцы. Напіваліся ўшчэнт, а адзін, калі мы з тэй вёскі выходзілі, застрэліўся.
— А як яго хавалі: з музыкай? — заклапочана запытаў Швэйк, а пісклявы голас абурана адказаў:
— Езус-Марыя, што ты за ідыёт! Я-ж кажу, што ён застрэліўся п’яны!
— Відаць, ён дужа разнэрваваўся, — азваўся Швэйк, паўзучы ў цемры на голас. — З ім здарылася тое-самае што з профэсарам матэматыкі, які жыў на Ячменнай вуліцы ў новым доме, дзе капітальныя сьцены таўшчынёй у адну цагліну. Побач з ім жыў адзін чыноўнік, які пусьціў да сябе кватарантку, консэрваторку, якая цэлы дзень грала на раялі. Дык наш профэсар праз два тыдні пайшоў, купіў сабе браўнінг і…
- ↑ Генэрал, комэндант Перамышлю, які здаў цытадэль расійцам.
