Неўзабаве яны зьявіліся перад ім. Генэрал падыйшоў да іх і соладка запытаў:
— Ну, як, галубкі? Ці добра вас спаткалі ў поліцыі?
— Ой, добра! — сарвалося з апухлых, разьбітых вуснаў Гаршыны.
— Так, у вас адменныя сінякі, — ласкава сказаў генэрал, пазіраючы на твар Марэка. Швэйк, не чакаючы запытаньня, коратка сказаў:
— У мяне ўся сьпіна пабіта, зад спелендраваны і ўсюдых гузы.
— Што-ж, у нас б’юць здорава! — самазадаволена зазначыў генэрал. — Ну, што-ж мне цяпер з вамі рабіць, хлопцы? Вось што: пашлю я вас у Сібір, у лягер. Сёньня-ж падрыхтаваць ім дакуманты, — сказаў ён ад’ютанту.
Праз пяць дзён наша тройца вылезла ў Пэнзе з кляснага вагону; за ёй ішлі два казакі, якія завялі палонных у канцылярыю. Дарога ішла паўз раскіданыя там і тут баракі, шыльды якіх Швэйк чытаў ужо колькі тыдняў назад. У канцылярыі конвойныя з імі разьвіталіся, а фэльдфэбель, які іх прымаў, даў палонным такую параду:
— На вакзале стаяць цягнікі з палоннымі, залязайце ў які хочаце — яны ўсе завязуць вас у Сібір.
А калі яны ўтрох ішлі адны на вакзал, Швэйк знайшоў знаёмую шыльду і, зірнуўшы навокал, радасна крыкнуў:
— Гэтая Расія зусім не такая ўжо і вялікая, як расказваюць, калі ў ёй можна двойчы на год вярнуцца на тое-самае месца. Пачакайце, хлопцы, мы яшчэ будзем тут адчуваць сябе, як дома!
