Ён выставіў руку з кілбасой і падаў ім знак рукой, каб яны адрэзалі сабе па кавалку. Але ад гэтага гэсту абудвы кіргізы адсунуліся да самай сьцяны.
Швэйк, думаючы, што яны не зразумелі яго запрашэньня, пайшоў за імі і пхнуў кілбасу аднаму кіргізу пад нос. Той злосна адштурхнуў яго са словамі:
— Не, сьвіньня, нячысты, чорны!
— Можа яно і так, што сьвіньня была чорная і брудная, — засьмяяўся Швэйк, — але кілбаса добрая, і ты можаш яе сьмела есьці. Іншыя людзі, важнейшыя за цябе, ядуць кілбасы нават з асьляціны; дык чаму-ж табе ня зьесьці сьвіньнінкі? Ды, апрача таго, адкуль ты ведаеш, што сьвіньня была канечна чорная?
І ён зноў выставіў руку з кілбасой да кіргізаў. Тыя ўскочылі, крыкнулі ў адзін голас: — Шайтан! — і выскачылі на палубу, адкуль зараз-жа пачуліся іхныя ўзрушаныя крыкі і голас капітана, які іх супакойваў.
— Чорт іх ведае, што ім ад мяне трэба, — сказаў сам сабе Швэйк, калі шум наверсе ўсё яшчэ ня сунімаўся. — Я-ж іх частую, а яны на мяне, як сабакі!
Думка, што кіргізы не ядуць сьвінога мяса, ня прыходзіла яму ў галаву.
Праз нейкі час абудвы качагары вярнуліся і зноў пачалі калупаць бруднымі рукамі ў місцы з ежай. Швэйк управіўся ўжо павячэраць і захацеў выкінуць кілбасную шалупу ў люк.
Ён адчыніў яго і кінуў скуркі, але ветрам іх аднесла назад, і частка трапіла кіргізам проста ў ежу.
— Шайтан! Шайтан! — закрычалі яны, паказваючы пальцамі на міску, а Швэйк, думаючы, што яны абвінавачваюць яго, што ён зрабіў гэта знарок, пачаў іх супакойваць:
— Чаго вы па-праўдзе ўзьнімаеце гармідар за нейкую паскудную шалупінку? Няўжо вы такія грэблівыя, калі самі брудныя, як сьвіньні? Ну, добра, добра, ня крычы, я табе ўжо яе выцягну, калі ня хочаш так жэрці!
Ён устаў на калені перад міскай і, ловячы нажом шалупінкі з рысу, гаварыў далей:
— Вось бачыш, я нават ня лезу ў тваю ежу сваімі лапамі. Я, брат, ведаю, як і што, і кожнага паважаю. Ды ты ня штурхайся, — сказаў ён аднаму качагару, калі той з жахам і злосьцю ў вачох, тузануў яго, — а то, дальбог, ня буду выцягваць!
